çaresizlik, bilinmezlik ve beklemek her gün, yavaş yavaş ve kimse farkına varmadan öldürüyor.
herkes gibi benim de derdim var. çözmek için okuyorum, araştırıyorum, soruyorum, her yere gidiyorum, kaynak sağlıyorum, boyun eğiyorum, kavga ediyorum ama her seferinde duvara çarpıyorum.
sonra kalkıp tekrar başlıyorum.
ama bazen bu tekrar ayağa kalkma anından hemen önce bir his oturuyor şöyle midemle göğüs kafesi arasında bir yere. yük gibi ama ağırlığı yok, acı gibi ama tadı yok. acayip sinsi bir şey. beni pes etmenin, vazgeçmenin rahatlığına çağıran bir ses gibi.
o sese her gitmediğimde yorgunluktan mı bilmiyorum sanki bir şeyler ölüyor. ama biliyorum ki ben gidersem herkes ölür.* *
insanı öldüren şeyler
-
-
olmayacak isler pesinde kosturup kosturup yorulmak. olacak isin pesinden kosunca hic degilse uzulmezsin.