yıllar önce yazdığı bir köşe yazısından çok etkilenmiş, umutsuzluğumu anlattığım bir mail atmıştım. çok uzun bir cevap vermiş, umudun her zaman olduğunu kendi tarzıyla anlatmıştı.
huzur içinde uyusun.
bekir coşkun
-
-
ankara'da soğuk bir haftasonu kendisiyle bir bir söyleşide denk gelmiştik; toy bir üniversiteli olarak daha o zamanlar yazılarından duruşundan haberdar değildim. bir sürü sorulduktan günün koşulları tartışıldıktan sonra birisi "korkmuyor musunuz?" diye sormuştu ve o zamanki cevabı hayatımda kendime kılavuz yaptığım sözlerden birisi oldu daha sonra:
"korkuyorum. korkmaz mıyım, ben de insanım. korku insani bir duygudur arkadaşlar. ama korkuyoruz diye de korkak davranacak değiliz!"
meşrebine göre yolun açık olsun!
edit: bu entry'nin dikkat çekmesini beklemiyordum; ankara'da serebral palsi çocuklara eğitim veren bir kurumun yöneticisinin başlığını canlı tutan yazarlar olursa (bkz: #114449280) sevinirim.