bugün bir türkle birbirimize bakar bakmaz türk olduğumuzu anladık, selamlaştık. ne konuşmamızı duyduk ne bir şey, tuvalette bir an göz göze geldik ve ''hocam türk müsün?'' dedi.
bana bugüne kadar en çok rus (alakam yok ama en çok bunu söylediler), israilli ve brezilyalı dendi. brezilyalı ve israil çok doğru, brezilyalı beyazlar türkler'e benzerler akdeniz genlerinden dolayı.
merak edenler myheritage.com'un youtube'da videoları var, millet kökenini öğreniyor falan. türklerin hepsinde ama hepsinde mutlaka %1 bile olsa aşkenaz yahudisi geni çıkıyor, mutlaka yunan çıkıyor, bir videoda samsunlu bi çocuk rum olduğunu öğreniyor çok bozuluyor falan. bence türkler bir karma, slav, iskandinav, rum, ermeni, yahudi, türk, kürt, arap, berberi. bizim memlekette dünyanın istisnasız tüm ülkelerine gitse ''lan bu buralı değil'' diye yadırganmayacak yığınla insan bulursun. arkadaşlarımı düşünüyorum, hepsi ayrı ayrı bir berberi çadırının, new york'ta bir yüksek sosyete partisinin, şili'de bir madenin, sibirya'da bir ormanın, norveç'te bir fiyordun (bu olmadı idare edin) ambiyansına cuk diye oturacak bir insan yığını.
ama bir türk'ü nerede olursa olsun bir şekilde tanırsın. bunu çözemiyorum. bakışlardaki o yorgunluk mu yoksa yarrağı yemekle yememek arasında sürekli gidip gelen bir millet olmanın anlam verememezliği midir memleketlilerimde gördüğüm, bilmiyorum.