insan çok bencil bir mahlukat, kendimden de biliyorum işime gelmeyen durumda illa suçlayacak birini bulurum. sesli söylemesem de içimden geçer "senin yüzünden hayatımı ne hale getirdim, neler çektim amk" derim.
"neler çektin ya, çok merak ediyorum" dese kalırım öyle tavşan gibi.
sevgili deyince biraz daha özel bir ilişkiden bahsedildiğini düşünerek yazıyorum, zaten o kişinin varlığı hayatını değiştirmiyor mu? gri sandığın her şey rengarenk olmuyor mu? ne güzel değişmiş işte, rutin dediğin şey zaten çok sıkıcı değil mi?
ha diyorsan ki ben işimi, şehrimi, ülkemi değiştirdim. derim ki "eee? yapmasaydın"
düzen dediğin şey bozulur, tekrar kurulur. öldüm sanırsın da eskisinden daha güçlü olursun veya tam tersi. ama nihayetinde büyürsün. bu yolda da öğrenirsin, tecrübe edinirsin.(bak bu önemli, bunu koy cebe)
sevgili için yaşamakla, sevgiliyle birlikte yaşamayı, hayatı paylaşmayı karıştırmayalım. başkasına bağımlı olmak insan benliğini paramparça eden bişey. ama paylaşmak çok acayip, umut verici, mavi-yeşil bir şey.
bir de kabul etmek gerekiyor ki, kafamıza silah dayanmadıysa kimse içinden gelmeden başkası için istemediği bir hayatı yaşamaz. yani sen de istedin, senin de işine geldi aslında, sen de mutluydun, kabul et. dert çekmiş, hep haksızlığa uğramış, kıymeti bilinmemiş insan rolünü yemiyor artık kimse.