ben şahsen ölmekte olan bir insanın ruh halinde hissediyorum artık bu ülkede kendimi ve eminim benim gibi düşünen insanlar da aynen öyle hissediyor.
nefes almakta zorlanıyoruz, hiçbir şey yapmak gelmiyor içimizden. geçmiş günleri hayal edip bir an umutlanıyoruz fakat o günlerin gelmeyeceğini anladığımız her an tekrar ölüm doşeğinde buluyoruz kendimizi.
bizi bu durumdan kurtaracak bir devacı bekliyoruz sürekli ama biliyoruz ki yok artık bu derdimize bir deva.
bizler öldük artık, yerimize gelenlerse yaşadıklarını sanacaklar ne yazık onlara. çocukları evlenecek onbirinde onikisinde, kocaları alacak ikinciyi, üçüncüyü. yöneticileri soyup soğana çevirecek hepsini, değer verdikleri hiçbir şey kalmayacak ellerinde eninde sonunda.
ve biz diyeceğiz ki ölüm döşeğinde bile; iyi ki yaşamışız o mutlu günleri, en mutlu günlerimiz olduğunun farkında olmasak bile...