benim. irlanda gol atınca ayağa kalktım bir yumruk savurdum havaya. sonrasında ise kutlamak için, bulunduğum yerde ramazan nedeniyle alkol satılmamasına rağmen, stoğumu eritme pahasına viskimi açtım. keyfim aşırı yerinde.
neden biliyor musunuz? nerden başlasam bilmiyorum. misal, bugün türkiye gruptan çıksaydı, ensar vakfı yurtlarında bir sevinç olacaktı. berkin'i vuran kimliği belirsiz polisin yüzünde bir tebessüm olacaktı. ali ismail'i dövenler "yaw abi biz türkler hep son dakikada" geyiği yapacaktı. ankara gar katliamında öldürülenleri yuhalayan konya halkı sokağa dökülecekti. ve maalesef, ben bu insanlarla aynı şeyleri hissetmeyi sindiremiyorum.
nerden okudum hatırlamıyorum, yazan beni affetsin izinsiz yazmış olacağım. arkadaşlar, bizim acılarımız ortak değil ki sevinçlerimiz ortak olsun! ne demiş zalım ibn-i haldun; coğrafya kaderdir. benim kaderim bu topraklarda doğmuş olmak, yaşamak. ben seçmedim. ve bu nedenden dolayı fatih terim mafyalığını desteklemek zorunda değilim. gayet mutluyum, vicdanım da rahat. irlanda'nın çıkmasına da ayrı sevindim.
yazıyı buraya kadar okumuş tatlı insanlara bir hediye vereyim. viski mezesi. elmayı soyup dilimliyoruz, çok hafif limon gezdiriyoruz üstüne. müthiş oluyor, deneyin bir.