annemin yasakladığı şeyler listesinde bir numaradaydı. asla sinek ilacı arabasının peşinden koşulmayacak. çünkü araba aniden durabilir, araca çarpabilirim,ayrıca solunmaması gereken bir ilacı ciğerlerime çekmemem lazım vesaire vesaire... sebepleri tekli koltuğa oturtulup kocaman bir insanmışım gibi uzun uzun anlatılmış ve anlamam beklenmişti, açıkcası sebepler kafama da yatmıştı. ama gel gör ki mahallenin tüm çocukları arabanın peşinden neşeyle koşarken, su fıskiyesinin içinden geçercesine tatlı kahkahalar atarken ben "haddinden fazla bilinçli çocuk" olarak kenarda oturur onları izlerdim.
bir akşamüstü yine geldi sinek ilacı arabası. yakartop oynuyorduk. tüm çocuklar oyunu bırakıp başladılar arabanın peşinde koşmaya. ben kaldım mı bi başıma! "ulan skerler" dedim, ben de başladım koşmaya. ama görmeniz lazım; tüm koşmadığım akşamüstülerin acısını çıkarırcasına koşuyorum. bi yandan da mevzuyu anlamaya çalışıyorum, öyle anlatıldığı gibi bir eğlence de değil, ama maksat anı paylaşmak ya hani; eğleniyorum yani. 3 sokak aşağıda bir bakkal vardı oraya kadar koştuk. sonra herkes ufaktan yavaşladı, araba aynı hızıyla devam etti gitti. gerisingeri mahalleye doğru yürümeye başladık 2'li 3'lü gruplar halinde.bizim apartmana gözle görünür şekilde yaklaşınca bir farkettim ki annem balkonda. ellerini kavuşturmuş bana doğru bakıyor. aramızdaki mesafe ben yürüdükçe azaldı azaldı. iyice yaklaşınca sadece eliyle "gel" işareti yaptı ve içeri girdi. boynumu büktüm, "ben eve gidiyorum" dedim, arkadaşlar yakartopa döndü.
eve girdim, annemin sesi yankılandı "burdayım gel" diye. yankı banyodan geliyodu tabi. sonra sağolsun beni hem yıkadı hem dövdü, hem yıkadı hem dövdü. sen misin yapma denileni yapan, adam yerine konulup gerekçeleri anlatılmasına rağmen laf dinlemeyen! ulan matah bişey de değildi ha sinek ilacı peşinde koşmak, kafama sabunu yedikçe boşu boşuna annemden ilk dayağımı yedim diye düşünmüştüm. hey gidi...
sinek ilacı sıkan arabanın peşinden koşmuş nesil
-
-
aynı zamanda misket, taso, fişek ve atari oynayan nesildir.