sene 91 yer trabzonun sürmene ilçesi rahmetli babam ki kendiside edebiyat öğretmeniydi, ilkokulun ilk günü sabah okula getirip bıraktı beni, bi beş on dakika durdu durmadı kendi okuluna gitti. gidiş o gidiş unuttu beni okulda, bizde yeni mahalleye taşınmışız okulun olduğu muhitle hiç alakam yok yol iz bilmiyorum ev okul arası mesafe takribi 2 km. annem kardeşime hamile son ayı onunda benimle ilgilenecek durumu yok. hasılı kelam akşam oldu işte saat 3 okul bitti, öğretmen dedi herkes eve yarın görüşmek üzere. çıktım kapı önüne ben nereyi bura nerde modu, ağlamıyorum ama ağlamaklıdan beter vaziyetim var. neyse geldi dört ya da beşinci sınıf öğrencisi bi çocuk sordu kimse gelmedi mi seni almaya, yok dedim kimse gelmedi, evi sordu nerde diye mahalleyi söyledim, benim evde orda gel peşime dedi girdik yola. beş altı çocuk varız önde özgür abi(sonradan tanıdım hala görüşürüz) arkasında ördek yavrusu gibi daha küçük çocuklar işte. en son eve yaklaştık köprüden geçiyoruz oraları hatırladım böyle tarifsiz bir huzur kapladı içimi. köprü bitti mahalleye gelmişiz sordu bana buradan evi bulabilirmisin diye, dedim tamamdır nurdan sonrasını ben giderim, bide tembihliyor bak gidemezsen getiriyim biraz daha diye.
durup düşününce hani olay basit gibi görünüyor ama dördüncü beşinci sınıfa giden çocuğun ki sene 90 bilgisayarı geç tv yok doğru dürüst aldığı sorumluluk, gösterdiği farkındalık ne düzeyde. şimdiki çocuklara bakıyorum da zor yani ne bileyim.
neyse buda böyle bi anımdır :)
blitza2 profili
-
okulun ilk günü ağlamayan efsane çocuk
-
lisede yapılan en saçma hareketler
1. kattaki sınıftan yoklama alınırken çaktırmadan camdan atlayıp, kapıyı çalıp tekrar sınıfa girmek. sınıf zaten tam, 3-4 kez yapılınca hocanın devreler inceden yanıyor, lan zaten tam değilmiydi sınıf, e buda bu sınıfın öğrencisi , neyse oğlum geç otur yerine :)