17 yaşındaydım. ailem büyük kardeşim hariç çanakkaleye gitti. her zamanki gibi bir kaç gün sonra geleceklerdi. bu sefer ben gitmedim. istanbulda kaldım. evde yalnız kalmanın mutluluğu o yaşlarda her ergende olduğu gibi benide mutlu ediyordu. pazar gecesini pazartesiye bağlayan gece saat 2 de keşan polis karakolundan telefon geldi. apar topar abim ve amcam arabaya binip gittiler. kaza olmuştu. fakat detaylar yoktu. sabaha kadar bekledim. fakat emindim hiç bir şey olmamıştı. sabah kapıya dayım ve eniştem geldi beni aldılar ve dayımın evine gittik. dayımın evinde kuzenler teyzeler vardı. garip bir sessizlik ve hüzün. bir şeyler ters gidiyordu. ama yine kabullenmek istemedim. ardından önce annemin sonra ikiz kardeşimin ölüm haberini verdiler. babam ve küçük kardeşim hayattaydı. o gün bitmedi. cenaze işleri, defin gözyaşı.. kardeşim hayatta tanıdığım en neşe dolu, komik enerjik çocuktu. hikmet.o günden bu zamana kadar 23 sene geçti. ama hiç bir şey eskisi gibi olmadı. ve hiç bir zaman eskisi gibi olmayacak. hayat boş. bir gün öleceğiz eninde sonunda olacak.