yardım isteyebileceğinizi hissettiğiniz 1 dakikanız bile olsa değerlendirip yardım isteyin.
majör depresyonun ne olduğunu bilmeyen, anlamayan andavallarla konuşmayın, yazdıklarını okumayın, dinlemeyin, videolarını izlemeyin. o sırada boş boş ekrana bakıyor olsanız bile izlemeyin. hayata serçe parmağınızla tutunurken sizi düşürecek gerizekalılar bunlardır.
ağır depresyonla yaşıyorum yıllardır. bir noktada kimseye anlatmak istemiyorsunuz, evet. intihara meyilliyim diye yardım istediğiniz mallar "ben de bazen ölmek istiyorum sonra annem üzülür diye ölmüyorum" gibi cevaplar verip sizi "bu öyle bir şey değil" düşüncesine itebilir, cevap vermek bile istemezsiniz bu insanlara. ha, işte bu insanlarla ilişkiyi minimuma indirin. anlayan insan zaten kendini belli ediyor.
çok ağır bir dönemindeyseniz majör depresyonun ve şans eseri buraya geldiyseniz, tekrarlıyorum. düzgün bir insandan yardım isteyin. bu bir kahve için buluşmak olabilir sizi sürükleyerek doktora götürmesini istemek olabilir. fark etmez. çünkü doğru insan olunca karşınızdaki fark edecek zaten. ben yüküm diye düşünmeyin. çok sevdiğiniz bir insan sizin yaşadığınız kadar ağır bir şey yaşasa ona yardım etmek yük olur muydu size? hayır. olmazdı. olmazdı. tekrarlıyorum çünkü en zorlandığım konu bu benim de.
başlıkta gördüğüm birçok entry olayı anlamamış görünüyor.
çok ağır bir dönemindeyseniz - ben iki hafta geçirdim bunu hayatımda- yemek yiyemiyorsunuz, konuşamıyorsunuz, duş alamıyorsunuz, uyuyamıyorsunuz, yüzünüzü yıkamak bile fazla geliyor, yok olmak isteyip intihara kalkışamıyorsunuz o durumda. ölüm bekliyorsunuz. ölmek istediğinizden değil, hiç var olmamak isteği bu daha çok. müthiş bir çaresizlik örneği. umarım kimse böyle bir şey yaşamaz.
bana garip bir şekilde iyi gelen tek şey jazz müzikti ama soft jazz değil karmakarışık bütün beyni harekete geçiren bir müzik dinlemekti. normalde müziksiz yaşayamayan ben iki hafta boyunca yatakta durup su içip ağzıma iki lokma atıp tavana bakıp ağladım. bir şey düşünmedim. majör depresyon üzgün olma durumu değil zaten. üzülmüyorsunuz, sevinmiyorsunuz, heyecanlanmıyorsunuz, korkmuyorsunuz. bomboş bir his. deprem oluyor sanıyorsunuz. iyi diyorsunuz. belki ölürüm. iyi. ama ona bile sevinemiyorsunuz. ama kompleks müzik dinlemek beynimi mi yoruyordu ne oluyordu bilmiyorum, ondan sonra uyumaya başladım.
bu kadar ağır durumdaysanız ve 14 günü geçtiyse o biraz önce bahsettiğim düzgün insanı arayıp beni doktora götür diye ağlıyorsunuz. hâlâ yük gibi görüyorsanız kendinizi "borcum olsun, sonra veririm karşılığını" dersiniz kendinize, hatta isterseniz o insana. ya da binin taksiye hastaneye gidin, bir psikiyatri kliniğine gidin eğer bir gram güç bulursanız.
benim bu en ağır dönem iki haftada geçti ama depresyon devam o ayrı. sonrasında iyi bir psikolog ve/veya psikiyatrist buluyorsunuz. beğenmezseniz değiştiriyorsunuz. çünkü yok olma isteği geri gelecek. bir gece sabaha kadar kendinizle kendinizi yok etmemek için savaşabilirsiniz iki yıl sonra, yanlış insandan yardım isterseniz. yanlış insanlarla sadece öylesine görüşüyorsunuz. onlar anlamıyor sizi. önemli değil. bir kişi anlasa yeter. o kişi doktorunuz da olabilir.
onun dışında ben hâlâ depresyondayım. ama bunları anlattığım çok sağlam bir destek sistemim var. çöküyorum gibi hissettiğimde istemeye istemeye, gecikmeli bile olsa yardım istiyorum.
belki işte spor, beslenme vs. de düzeltir, bilmiyorum. hassas bir insansanız bu ülkede yaşamak, bu dünyada var olmak zaten içinizi acıtıp duracak. arada güzel şeyler de bulun. kötü şeylere de bol bol küfredip stres atın. anlamayan ya da kötü niyetli insanlara da suratınız duvar gibi olsun. bok yesinler. amin.
kucuk kala balik1 profili
-
majör depresyon yaşayanlara verilecek tavsiyeler