4 aydır bizimle olan 6 aylık bir yavrumuz var. ilk geldiği günün akşamı, salonda kıvrıldığı koltuktan biz kucaklayıp götürdük yatağa; tanımadığı bir evde kardeşlerini annesini arar da yalnızlıktan korkar belki diye. milat oldu o gece.
ilk birkaç hafta yastığımızda yatarken, zamanla ayak ucuna kadar indi. başlarda yatağa kendi başına çıkıp inemezken, şimdi bizden önce yerleşiyor bazen :) hele sabahları o uyandırma seansı var ki, gelip gurrrrr gurrrr yüzüme sürtmesi, göğsüme çıkıp götünü suratıma dayayıp kuyruğuyla pat pat kafama vurması * sonra da bayılır gibi hop göğsüme-koluma-omzuma-hatta nefes boruma kendini bırakıvermesi*
hiçbir sevgi, hiçbir temas bu kadar samimi ve gerçek olamaz..
ha bu seansı hanfendi sabah 5’te mi yapar, 6’da mı, onun bileceği iş tabi :)
sevgi seansı bitince de yatak başlığının üzerine çıkıp delirme seansı başlıyor. artık orda başlığı mı tırmalar, geri geri giderek kuyruğunu yakalamak için sonuçsuz bir savaşa mı girer, kafamızdan sıçramak suretiyle odada fink mi atar- o da belli olmaz.
ama iyi ki var kızımız, iyi ki yatağımızın canının istediği köşesi ona ait.
cakil tasi yesil de olur1 profili
-
kediyle uyumak