benim babam üniversite sınavına gireceğim günden önceki akşam vefat ettiği için böyle bir sevinci yüzünde göremedim. keşke yaşasaydı da biz de böyle bir an yaşayabilseydik.
diş hekimliğini kazanmış videodaki kardeşimiz. yolu açık olsun. varsın baba kız doya doya sevinsinler. ne güzel işte.
“alt tarafı üniversite sınavı” gibi bir şey demiş başlığı açan yazar arkadaş. sevinmenin alt tarafı üst tarafı mı olur? isterse babası bir gofret aldı diye sevinsin. isterse saksıdaki çiçeği tomurcuk açtı diye zıplayıp kutlasın. ne fark eder ya? ne güzel, ne mutlu.
sevinci de kategorize mi edelim yani? standartlara uymuyorsa sevinmeyelim mi? bi bırakın insanları kendi haline ya. her şeye zehirli oklar saplamak zorunda değilsiniz.
ipini koparan andromeda2 profili
-
kızının üniversite sonucuna aşırı tepki veren baba
-
çocukken içte ukde kalan şeyler
abilerimin bisikleti aşağıda depoda çürürken ve ben bisiklet sürmek istiyorum diye yırtınırken kimsenin bu isteğimi ciddiye alıp bana bisiklet sürmeyi öğretmemiş olması. yetişkin bir insanken kendi kendime öğrenmek çok utanç vericiydi. ve kendime ait hiç oyuncağımın olmaması. hep abilerimin eski, kırık dökük ve eksik parçalı oyuncaklarıyla oynadım. bir kız çocuğu olarak hiç kızlara ait oyuncağım olmadı.
edit: ha bir de annemin ben doğmadan yıllar önce yurt dışından aldığı oyuncak ispanyol bir bebek vardı. oynamak istediğimde izin vermezdi. o çok kıymetliymiş, kırılıp dökülmesini istemezmiş gibi davranırdı. yıllarca vitrinde hayran hayran baktım ama bir kere bile oynayamadım. sonra bir gün genç kız olan kuzenim o bebeği görüp “yenge bu çok güzelmiş, bunu bana versene” dedi. annem de “zaten vitrinde durup duruyor, al senin olsun” dedi ve o bebeği kuzenime verdi. o an 10 yaşımdaki halimle içimde hissettiğim sızı hala ara sıra o bebeği düşününce aynı yerden kalbimi sızlatıyor.