bugün kısa süreli bir şok yaşadım.
ev sahibim çok garip bir aile. sürekli zaman kavramı dinlemeden zilime basıp bana oturmaya gelmek istiyorlar. lakin sonradan öğreniyorum (evde yokmuşum). neyse bugün beni sofralarına davet ettiler. ve ev sahibimin kocası "bizi beğenmeyen varsa evimizden de taşınır" dedi. laf bana tabii. sebebi kapımın açılmamasına bağlanmıştı. ben de "yok" falan demedim. "bana diyorsanız, bedavaya oturmuyorum burada. 1 günde de çok kolay taşınırım" demek zorunda kaldım. sonra çok utandım ama bazen nefret ediyorum. günlük hayatımda suratına bakmaya tenezzül etmeyeceğim varlıkla muhatap olmak beni yoruyor.
sahiden onlarla samimi olmak zorunda mıyım diye sorguluyorum. tüm akşam bunu düşündüm.
greenalmond1 profili
-
ekşi itiraf