bebegim toplantidayim1

profili

• ekşi itiraf

  27 yaşındayım. bundan 3 yıl önce 4 yıllık ilişkim bitti. benimle evlenmeyi çok isteyen bi' kadın vardı, ben de onunla evlenmeyi çok istiyordum. ama üniversite eğitimi kariyer felan, o cesareti, sorumluluğu gösteremedim. sallamadım kızı. piyasa da kadın da boldu şımardık biraz. halbuki beni çok güzel sevmişti, hayatımın en güzel anılarını onunla biriktirdim hafızama. ben onu hep oyaladım tamam evlenicez, yakında seni istiycem gibi şeyler. o memleketinde beni beklerken, bunları konuşup arkadaşlarla kıbrıs'a oraya buraya kaçıyorduk. bi' akşam otururken bana telefon etti, "efendim hayatım?" dedim "ayrılmak istiyorum" dedi, şu cümleleri unutmam, "senden adam olmaz, geleceğimizin olmadığı belli".. sonrasında ayrıldı. ama ben rahattım, o kadar çok seviyordu ki beni, en fazla 2 hafta içinde geri döner zannettim, o bensiz yapamaz.. aradan 1 hafta geçti 2 hafta, 3 hafta derken neredeyse 1 ay olmasına rağmen aramadı, ben ara ara mesaj bırakıyordum ama dönmüyordu. sonunda dayanamayan taraf ben oldum, ısrarlı bir şekilde aramaya başladım açan yoktu, duygularıyla oynandığını düşünen bi' kadın kolay olmazdı biliyorum. annesini aradım bir kaç kez, aranıza girmek istemem oğlum felan demişti. ben bu şekilde bir süre daha devam ettim ve sonunda telefon açıldı. "naber? nasılsın?" klasik şeyler.. ben özlem dolu bi' konuşma beklerken, çok kısa sürdü konuşmamız, "seni hayatımdan net bir şekilde çıkardım" dedi "lütfen anla artık ve arama, sen değişemeyecek bi' adamsın".. bunlar daha önce ondan duymadığım şeylerdi. telefonu kapattı, bütün şımarıklığımı söndürmüş sanki okyanusun ortasına bi' sandalla bırakmıştı beni, hayatımda ilk kez hissettim bunu. o kadar net konuştu ki.. defalarca aradım ama telefonu haftalar boyu kapalı kaldı, kız kardeşini aradım köyüne gittiğini söylemişti, babannesi de hastaydı. ilk düşündüğüm şey kafasını toplamak istediğiydi. kız kardeşi, onu istiyosan ailenle gelmeli ve aranızdakileri ciddiyete dökmelisin, artık senin büyümeni beklemek istemiyor demişti hiç unutmuyorum. bi' kaç gün düşünüp cesaretimi toplayıp babamı aradım, üniversiteki son yılımdı zaten artık. ama babamla konuşurken evlenmek istediğimi söyleyemedim, o cümleler dökülemedi ağzımdan, hani ima bile edemedim. haklıydı belki de daha büyümemiştim ben. o benden 3 yaş büyüktü ama aynı frekanstaydık. neyse ben, kızın ailesiyle olduğunu bilmenin verdiği rahatlıkla o sıra arkadaşlarla kuşadasına tekrar bi' çıkarma yaptık. 1 2 hafta takıldık geri döndük. dönünce kızı hemen aradım ve şok oldum. numarasını değişmiş, bu numara artık kullanılamıyor diyordu. sonradan öğrendim ki, bizim bi' ortak arkadaşımız, amına kodumun kaşarı, hemen yetiştirmiş kuşadası'na gittiğimizi. sonra ne kadar annesini ve kız kardeşini arasam da, benimle görüşmek istemediğini söylediler. daha önce evlerine bi' kaç kez misafir olmuştum. hemen en yakın uçak biletini alıp yola çıktım. evine kabul etmedi, dışarıda görüştük. onu uzun zaman sonra ilk kez gördüğüm de, onun saçından tırnağına, her şeyine ne kadar taptığımı bi' kez daha anladım. ama asla yalvarmadım. onu ne kadar sevdiğimi, sebepleri sonuçları anlattım. o ağladı, ara sıra ben de ağladım. ama olmadı. kıskançlık krizleri yüzünden 3 kez ayrılıp barışmıştık, kısa sürmüştü. bu öyle değildi. bana, benimle kaybolduğunu, beni unutması gerektiğini söyledi. sen ne yardan ne serden vazgeçersin, evlendiğimizde mutlaka aldatırsın bunu kaldıramam dedi. velhasıl kelam, her şey o gün öylece bitti. 1 yıl sonra evlendiğini gördüm facebook'ta. kız kardeşini aradım, ablan yanında mı dedim, yok dedi. 2 gün sonra özel numara aradı. arayan oydu. konuşurken dilim tutuldu. meğer ne çok seviyormuşum seni, kaybettikten sonra anlıyor insan.. beni unutmak için evlendiğini söyledi, sadakat senden bile önemli dedi, sustum. son konuşmamız oldu. bir daha ne o aradı, ne ben. şimdi ara sıra facebook'ta resimlerine bakıyorum, bir de çocuğu olmuş. çok mutlu. peki ben ? akşam olunca ara sıra açıyorum işte resimlerini. sağda solda orda burda para eziyoruz, beş kuruş etmezlere para yediriyoruz. sahte mutluluklar yani. abilerimiz ablalarımız eskiden aşk bir kez uğrar adama derlerdi, siktir der gülüp geçerdik. şimdi anlıyorum ki bi' bildikleri varmış. hayatıma misafir olan çok kadın oldu, kimseyi onun yerine koyamadım. sonunda ne oldu, işte bu.. böyle mal gibi yaşıyoruz, sevdiği kadını kendi elleriyle kaybetmiş bir gerizekalı gibi yaşıyoruz.

  2

  19.07.2015 / 31.sıra

  bebegim toplantidayim 19.07.2015 00:04 ~ 00:12