benim anlamadığım anneyle çocukların kendilerini bıçakladığına mı karar vermişler, ne delili, görüntüsü vs 3 insan ki bunlardan 2 si reşit, babalarının bıçakla öldürmeye yönelik saldırılarına maruz kaldıklarını söylüyorlar hepsi yaralı ama adam serbest bırakılıyor.
hangi uygar toplumda görebiliriz böyle bir şeyi yani bütün bu saldırılar ve saldırganların serbest bırakılması artık kabak tadı vermedimi?
birileri söledikleri, yazdıkları yüzünden sırf muhataplarının güçleri yüzünden yıllarca ceza evine atılırken birileri aktif, öldürmeye yönelik saldırılarına, hırsızlıklarına ve tüm işlenmiş suçlarına rağmen ısrarla serbest bırakılıyorsa kimse kusura bakmasın ben bunda kasıt ararım, ortada bariz bir şekilde devlet tarafından bırakın önlenmesini destek olunan sistematik biçimde artan şiddet ve suç dalgası var.
ama malesef ülkede adalet sadece gücü elinde bulunduranların ve çevrelerindekilerin menfaatine işliyor. geriye kalanlar ise bu bataklıkta çırpınarak batmak zorunda tek yapabileceğimiz bizi bireysel adalet arayışına sokacak durumlardan mümkün olduğunca kaçınmak ya da kesin çözüm olarak bu ülkeden ayrılmak çünkü en nihayetinde toplumsal bir infial ve hareketlenme sonucunda birşeyler iyiye doğru değişmedikçe bu şiddetin bizi veya bir sevdiğimizi bulması kaçınılmaz.
(bkz: taksim'de tinerciler tarafından öldürülen genç)
şu flood herşeyi anlatıyor aslında.
türkiyede adalet aramak
edit: link
almashan2 profili
-
annemin ölmesini istemiyorum
-
ekşi itiraf
karımla annem her görüşmelerinde tartışıp kavga ediyorlar huzurum felan kalmadı ciddi mutsuzum lan kimseye laf anlatamıyorum. annemin haksız olduğu taraflar yok değil ama asıl karımın içinde bitmek bilmeyen bir agresiflik ve mutsuzluk var. sürekli kavga çıkarıp nefret kusuyor tartışmayı bilmiyor evlendiğimizden beri benimle bir savaş halinde, çıkardığı her kavgada adeta ağzına ne gelirse söyleyip kırmak dökmek için elinden geleni yapıyor ve her kavga ayrılalım demesiyle son buluyor ve ben sırf beni bu şekilde umutsuz bir mutsuzluğa mahkum etmemesi için onu elimden geldiğince mutlu etmeye çalışıyorum her istediğini yapıyorum kendimden iyice feragat ettim ama nafile. böyle bir durumun içine kendimi nasıl soktum lan
9 aylık bir kızım olduğundan ayrılmak benim için çok zor anne babası ayrı büyüsün istemiyorum hele annesiyle tek başına büyüsün hiç istemiyorum malum ayrılırsam büyük ihtimalle mahkeme annesinde kalması yönünde karar verecek. ama onun hiçbirşey umrunda değil çocuğuda alıp annesinin parasını yiyerek kimseyle uğraşmama derdinde. benimleyken ben çocuğuma bakmak istiyorum sen çalışıp bize bakmakla yükümlüsün diyen insan annemin evinde çalışırım kendi paramı kazanırım annem çocuğa bakar diyor.
evlenmeden önce tabiki böyle değildi ya da ben çok kördüm bilemiyorum tek bildiğim gerçekten sabırlı bir insanmışım. ne yaptıysam olmadı sanırım bu evlilik ayrılıkla son bulacak ama benim bu kadar çabama savaşıma rağmen kızımı benden ayırırsa nefretimi nasıl dizginliycem bilmiyorum. içim parçalanıyor lan kızımdan nasıl ayrılıcam olm ben