bundan iki sene önceydi yaklaşık. üniversiteden mezun olmuş, istanbul'a gelmiş ve iş arıyordum. beş parasızdım, ama bir sevgilim de vardı. çalışıyordu.
ara ara onun iş çıkışlarında görüşüyorduk. aylardan buz gibi ocak. bir ara yine buluşmuşken, istiklal caddesi'nde vitrinin birinde bir defteri çok beğendi. defter, sinema klaketi şeklinde, küçük boylu sevimli de bir şeydi. güldüm ve geçtim o sıra tabi. evet, güzelmiş dedim sadece.
o gün akşam, onu otobüse bindirdim meydanın altındaki tünelden. o evine doğru giderken ben geri döndüm, onun beğendiği defteri almak için. cebimdeki para son yol paramdı, akbil doldurmak için bırakmıştım. defter 20 küsur tl bir şeydi. bir iki lira indirim kabul etirerek aldım defteri, çünkü param yetmiyordu. üstümde bulunan tüm parayı verdim yine de. beş kuruş haricinde.
o akşam, içimdeki bütün yaşam sevinciyle, hediye olarak aldığım defteri montumun iç cebine koyup taksim'den seyrantepe'ye kadar yürüdüm. gece olmuştu zaten. benimse ayaklarım ıslak, burnum soğuktan kırmızı olmuştu.
evet, gerime atmış olduğum hiçbir param bile kalmamıştı. yokluk içinde olmam, bazı borçların da tavan yaptığı zamanlardı. ama mutluydum, çünkü onun masum sevinciyle beğendiği defteri ona alabilmiştim. gerekirse aç olayım dedim.
defteri verdiğimde sevinmişti. bu da beni mutlu etmişti. ne o günden sonra 1 hafta hasta oluşum, ne de gece vakti o kadar yol yürümem bana koymuştu. o küçük sevinç yeterdi bana.
aradan birkaç ay geçti. bir bahar ayında terk etti beni. altı seneyi geçkin tanışıklığımız orada son buldu. o çalışıyor, ben halen biraz işsiz, biraz işli olarak tutunmaya çalışıyordum. iflas etmeyen patron arıyordum.
bunun da arasından yaklaşık iki sene geçti işte. öğrendim ki yeni bir sevgilisi varmış. düşündüm. sadece düşündüm ve düşünüyorum halen. bir şeylere olan umudumu işte böyle kaybettiren bir hadiseyi yaşadım. yaşanmış gerçek bir hikayedir. tamı tamına hem de. yine de orada bir umuttu belki, cebimde kalan o son 5 kuruş!..
artanmajor1 profili
-
insana umudunu kaybettiren şeyler