geldi benim başlık.
açılın, içeriden konuşuyorum.
babamın vefatından sonra, bir iki kez aksatma dışında, yaklaşık 7 aydır, her hafta mezarlık ziyareti yapıyorum(aslında babamı ziyaret ediyorum, her ne kadar cevap vermese de onunla muhabbet ediyorum. bazen kızıyorum bizi böyle boynu bükük bıraktığı için, bazen dayanamıyorum yokluğuna, toprağına sarılıyorum).
her gittiğimde yeni bir mezar yeri kazılmış oluyor. gidip o boşluğa bakıyorum uzun uzun..
hissettiğim şey; hayat, ölüme doğru sürekli bir yürüyüş, bazıları süratle gidiyor bu yolda, bazıları daha ağır aksak ilerliyor..
başka yol, başka bir seçenek yok. herkes istisnasız ölüme varacak.
bazıları zengin gömülecek o boşluğa, bazıları fakir.
kimileri mevki makam sahibi olarak girecek, bazılarının sahibi bile bilinmeyecek.
kimileri çok sevilecek ömrü hayatı boyunca, kimileri nefretle hatırlanacak.
bir isim kalacak hepimizden geriye..
mezarlıklara uğrayanların, taşlarda okuduğu bir isim.
hiçbir anlamı, hiçbir değeri olmayan bir isim..
ayşe ........ diyecekler.
ahmet .........
bu kadar boş ve anlamsız bir isim için.
hiçbir zerresini götüreceğimiz maddi imkanlar, evler için.
sevgisine layık olmaya çalışıp, hüsrana uğradığımız insanlar için..
hiçbir şey için üzülmeye, çabalamaya değmiyor..
ölüm çok yakın ve pek bir sıra gözetmiyor.
genç bir çift girdi bayramda o iki boşluğa, trafik kazası bahaneleriydi.
babamın arkadaşı girdi babamdan önce, corona bahanesiydi.
yan tarafa bir çocuk gömüldü, kanser bahanesiydi.
herkesin bir nedeni var, ama hiçbiri başka yere gitmiyor...
zynpycsy1 profili
-
mezarlıkların hissettirdiği duygu