içimden dışımdan, sağlı sollu her yerimden geçti.
6 şubat depremini yaşadım. bakın hiç mübalağasız söylüyorum, ben hayatımda hiç bu kadar çaresiz hissetmedim. 40 yıllık hayatım da, iki kadın olarak tek başımıza kalmanın zorluğunu ilk kez bu kadar derinden yaşadım.
akraba, tanıdık, komşu bir yana, şehir bomboştu. o sokakların karanlığını, kalabalık caddelerin sessizliğini, telefon ışıklarıyla dört bir yandan molozların arasında kalmayı asla unutamam.
eksi 20° ye eşlik eden tipi de, araç olmadan, bir kız çocuğu ve 3 kediyle saatlerce yürümeyi unutamam.
3 gün su bulamayıp, şiddetli soğuğa maruz kalıp hasar gören böbrek ağrısını unutamam.
gidecek yerim olmadığı için, duvarları paramparça olmuş moloz yığını, elektriği ve doğalgazı olmayan evimi unutamam.
evet bir başımaydım ve kadın olmaktan en korktuğum zamanlardı. hırsızlar, yağmacılar, sapıklar doluştu şehre. tanıdığım her aile eşleri tarafindan güvenli yerlere götürüldü, ilk kez yalnızlığıma lanet ettim.
binbir zorlukla alıp, hâlâ kredisini ödediğim evimin yıkılacağı korkusuyla aylarca panik atak krizleri yaşadım.
bu yüzdendir ki, rutin, monotonluk muazzam bir yaşam biçimi. şikayet ederken bir kez daha düşünün derim.
edit: pek not olmadı gibi:)
bugungunlerdenguzellik1 profili
-
veda ederken 2023'e bir not bırak