“az ötendeki bir bankta, bir deri bir kemik kalmış bir ihtiyar, çenesini iki eliyle sıkı sıkı kavradığı bastonunun topuzuna dayamış, ayaklarını bitiştirmiş, kımıldamadan saatlerce karşısındaki boşluğa bakıyor. hayranlıkla onu seyrediyorsun. sırrını, zaafını bulmaya çalışıyorsun. ama dokunulmazlığı varmış gibi görünüyor. duvar gibi, yarı kör, hatta felçli olmalı. ama salyası bile akmıyor, dudaklarını oynatmıyor, neredeyse gözünü bile kırpmıyor. güneş onun çevresinde dönüyor: belki de dikkat ve özen gösterdiği tek şey kendi gölgesini izlemektir; işaret noktalarını çok uzun zaman önceden belirlemiş olmalı; onun deliliği, deliyse eğer, belki de kendini bir güneş saati sanmasıdır. bir heykeli andırıyor, ama heykellere nazaran bir üstünlüğü var: eğer canı isterse, kalkıp yürüyebilir. bir insana da benziyor, daha çok bir kuşunkini andıran kafasına, göğüs kafesine kadar çıkan pantolonuna, tam ilkokulluk papyon kravatına rağmen; ama öteki insanlardan şu ayrıcalığı var ki bir heykel gibi kımıldamadan saatlerce ve saatlerce durabilir, hem de görünür hiçbir çaba harcamadan. sen de bunu başarabilmeyi isterdin, ne varki yaşlılık mesleğinde henüz pek toy olmandan kaynaklansa gerek, çok çabuk sinirleniyorsun: kendine rağmen, ayağın kumda kımıldıyor, gözlerin çevrede geziniyor, parmaklann durmadan kenetlenip çözülüyor.”*
görsel
görsel
incognitum1 profili
-
boş bir bankta saatlerce oturmak