"bir insanın en ağır yükü, gerçekleştiremediği potansiyelidir." demiş.
charles m. schulz
herkes kendini değerli, sistemde olmazsa olmaz görür.
bu durum sistemin, sistem dönsün diye bize dayattığı, o çarkın bir dişi olma yolunun sonuna gelene kadar da devam eder.
sistemin bizim yerimize on binleri yedekte tuttuğunu, o vakit fark ederiz.
uzun yıllar bize öğretilen o amaçlar, mutluluk tanımları, gelecekler, iyi hayatlar ve varoluşun temelleri hepsi birden anlamsızlaşır.
o vakit var olma ihtimali olan o potansiyeli, gerçekleştimekten çok uzak olduğumuzu anlarız.
birçoğumuz bunu bile fark edemez.
tyler durden felsefesinde olduğu gibi ıkea'dan mobilya dizmekle, ev kredileri ödemekle ömrümüzü bitiriyor olacağız.
bu kişiler kendini önemli görüyor, görmekte ve görmeye devam edecekler.
ancak potansiyelini gerçekleştirme şansını kaybedip, bunun farkında olanların sırtında çok ağır bir yük olarak kalacaktır bu kayıp.
topluma asla adapte olamadan, rüzgar gibi zamanda süzülüp ömürlerinin bitmesini bekleyecekler. kimisi bu zamana ait olmadığını düşünecek ve belki de erken davranıp beklemeyecek.
epiktetos'un dediği gibi, "bir cesedi sırtlanmış ufacık bir ruhsun sen." en büyük hastalığımız ise farkındalık.
last dishonest1 profili
-
herkeste olan ben farklıyım hissi