ya öldükten sonra koca bir hiçlik bekliyorsa bizi? milyonlarca yıl hiçliğin uykusundan uyanmayı bekleyip 100 yıl bile yaşayamadan yitip giden bir rüya mı yoksa hayat... sonu hiç gelmeyecek bir karanlığa mı hapsolacağım? ismim, soyismim, yaşadığım ülke, konuştuğum dil, hayallerim, hüzünlerim, ailem... hepsi koca bir körlük mü artık? annem duymayacak mi sesimi? babam tutmayacak mı elimi? kardeşlerimle taşımayacak mıyız aynı kanı? sonsuza kadar uyandıran olmayacak mı beni? hiçlikte olduğumu anlayacak bir ruhum bile mi olmayacak? o zaman ruhumun ne anlamı kalır ki? doğana kadar beklediğim, milyonlarca sessiz ölü yıllarda tanımıyordum kendimi. şimdi yaşamı yaşadıktan sonra yine aynı körlüğe gitmek korkutuyor beni. korktuğumu hissedemeyecek olmak bile korkutuyor cesetimi.