yaklaşık 10 sene kadar önce sınav çıkışında 15-16 yaşlarında bir çocuk o kadar kalabalığın içerisinde bizi bularak ailesine telefon etmesini gerektiğini söylemişti. biraz korkarak da olsa telefonu vermiştik ama cidden ailesini aradı, konuştu, teşekkür etti ve telefonu geri verdi.
3-4 sene önce ise otobüs beklerken birisi yanıma yaklaşıp 2 dakika annemi arayabilir miyim, telefonumun şarjı bitti vs. bir şeyler saydı. tipini pek beğenmedim, otobüs gelebilir diyerek başımdan savmaya çalıştım ama ısrarcı çıktı pezevenk. bu kadar yalvarıyorsa cidden önemli olabilir diyerek verdim telefonu. telefonu aldı, numara çeviriyor gibi yaptı, kapadı, sonra tekrar bi numara çevirdi ama arama tuşuna hiç basmadı. kulağına koydu (bu sırada telefonun ekranı kapanmadı, bu yüzden arama yapmadığını anlayabiliyordum) ve uzaklaşmaya başladı. "hop hemşerim nereye" diyerek peşine takıldım, "annem şurada bekliyormuş oraya kadar gidip gelecem. sen gelme bekle burada" dedi. ben tabi peşini bırakmadım. sonra ara bi sokağa girip karnıma sustalıyı dayayınca ben şener şen koşuşuyla uzaklaştım.
gasp büroya gittiğimde "olum sen enayi misin, niye verdin telefonunu?" diye sordu polis. "insanlık yapayım dedim, memur bey" dedim. "salak herif insanlık sana mı kaldı, sana ne milletin annesinden" dedi. haklıydı.
o günden sonra gerçekten ihtiyacı olan birine bile denk gelsem "kontörüm yok" diyerek uzaklaşıyorum.
gorunmezbkz1 profili
-
telefonunuzu kullanabilir miyim diye soran insan