3 yıl bi kadını uzaktan sevdim. yokluğuna dair onlarca şiir yazdım. her anında yanında oldum. yüzünün gülmediği her bir saniye içime dert olurdu. hayattaki tek amacım onu mutlu etmekti sanki. o herkese şans verdi, kendisini en yakın arkadaşıyla aldatan adama da, onu bir gün bile sevmeyen adama da şans verdi ama beni hiç görmedi. seni kaybetmekten korkuyorum dedi, ağladı, üzüldü. ama 1 hafta sonra beni kendi elleriyle hayatından çıkardı. yıllar sonra karşılaştık neden böyle yaptın dedim sen beni severken bunu sana yapamazdım dedi. oysa o sadece benden sevdiğim kadını değil aynı zamanda oyun arkadaşımı, dostumu, sırdaşımı da almıştı. beni neden sevmedin diye sorduğumda bi nedeni yok dedi. en başta(3 yıl önce) söyleseydin keşke ben de senden hoşlanıyordum dedi güldüm. vicdani bir avuntuydu sadece bu cümle.
o günden sonra da hiçbir kadının peşinde koşmadım. platonik olmayacağıma dair kendime söz verdim. şimdi ne zaman birine heyecan duysam uzaklaşıyorum. fobi gibi bir şey oldu sanırım...
iyiyim ya yok bisey1 profili
-
bir kadın için çabalamayan erkek