ruvda1
profili

  • masumlar apartmanı

    11 yaşımdayken ergenliğe ilk adımımı attığımda yaşadığım şeyin tam olarak ne olduğunu bile bilmiyordum. ağlayarak ablama bunun ne olduğunu sormuştum. anlatmadı bana ne olduğunu, annemin haberi de olmadı. bir gün çamaşırları yıkarken pantolonumda kan gördü. gelip bana ne olduğunu sormadı. dövmeye başladı. o dayağın kaç saat sürdüğünü bilmiyorum. biri mi dokundu sana, eğer biri dokunduysa baban seni denize atar, dedi. birinin dokunmasının ne demek olduğunu o zaman bilmiyordum. hatta, biri dokundu dersem belki dövmeyi bırakır, diye de düşündüm. ama söylemedim. daha sonra dövmekten yoruldu da mı bıraktı, bayıldım mı yoksa uyuya mı kaldım orayı asla hatırlayamadım. bu ve başka benzeri anılar, ne zaman bu diziyi izlesem aklıma geliyor. safiye'nin okuldan alınması, fiziksel ve duygusal şiddeti bana pek uzak gelmiyor. hatta, böyle bir anne gerçekte yoktur, diyen arkadaşlarıma böyle düşünebildikleri için şanslı gözüyle bakıyorum. bazı travmalar geçmiyor. ne kadar mutlu olursanız olun, kaç tane naci tanırsanız tanıyın yine de arada o eski anılar gün yüzüne çıkabiliyor. size, asla sevilmeye layık olmadığınızı söylüyor o duygular.