yirmiye yakin senedir ehliyetim var ama araba hic kullanmadim, kullanmak istemedim. sebebini de cok desmemistim, ta ki su baslikla karsilasana kadar.
ortaokuldan beri babam “sen bir universiteyi kazan, araba kapinda. ama oyle alelade bir yer yer degil, istanbul’da bir universite” derdi. bu beni motive etti demem cok da dogru olmaz ama o kadar cok duymustum ki bu vaadi, gerceklestirmeyecegi ihtimali aklima gelmemisti. sulalede benden once iyi bir yer kazanip okuyan bir iki kisi vardi. lise sona gelince artik derece bile yapabilecegimi farkedince babam bu vaadini bir daha etmez oldu. sinava girdim, istanbul’da hatiri sayilir bir yer kazandim. babamda tik yok. sormayayim diyorum ama seytan durtuyor. ” baba araba kapida demistin, al iste kazandim” diyince “al kizim araba kapida, senin” dedi dalga gecerek. o an cok bozuldum. diyorum ya hic arabalara duskun olmadim, bana bunu vaadetmese bile yine calisip kazanacaktim. ama keske tutmayacagi sozu vermeseydi, bu yasima geldim ne araba alma ne de kullanma hevesim var. (esim kullaniyor onun arabasi var. bizim arabamiz dahi demiyorum. )
duyar kastigimi dusunenler olabilir, cok uzerine dusunup uzuldugum bir konu degil bu. babamdan asla degerli degil. ama yasi kac olursa olsun insanin cocuguna verdigi sozu elinden geliyorsa tutmasi gerektigini cok iyi biliyorum. bebeklikten yeni cikan bir kizimiz var, gecenlerde babasi soz vermis gunduz ananeye birakirken aksam onu alacagini soylemis. aksam olup da anane “burada kalsin, keyfi yerinde” diyince “olmaz ben soz verdim ona” diye gitti almaya. gelmek istemeyince, bos bos geri dondu. en azindan vicdani rahat etti.
edit: anneanne yazmayi bilmedigime deginmis biri, guldum.
isbu entry’de “anneanne” sozcugu bilerek “anane” olarak yazilmistir. syg.
sare1 profili
-
üniversiteyi kazan sana araba alacağım diyen baba