yaşanacak en büyük travma yüzleşecek en büyük acıdır.
2014 şubatta teşhis konulup daha hastalığını kabullenemeden son evre denildi. "maksimum 6 ay en az 3 ay kalmış ne istiyorsanız ne istiyorsa onu yapın" dediler.
nisanda yürüme faaliyeti durdu.
gece uyurken bıraktığım babamı sabah zayıflamış buluyordum.
kan tutan ben, serum takıp çıkarmayı öğrendim.
gece uyanıp nefesine bakıp sabahlamaya başladım.
haziranın salısında öğleden sonra 'ne olursa olsun o sınava gireceksin' dedi. çünkü eylül'de kpss için dershaneye yazılmıştım ve güya sınava hazırlanıyordum.
akşamında annemi yanına çağırdı ona sarıldı, benim gözlerimin içine bakarak gitti.
pazar sınavdı. sırf sözümü tutmak için sınava gittim.
paragraf sorularından birinde bu konu vardı, bırakıp çıktım.
o günden sonra da çoğu şeyi bıraktım..
baba, kardeşim sensiz gelin oldu, annem o üzülmesin diye biraz da ben kızıyorum diye hiç ağlamadı, ama o tutamadı kendini ağladı.. merak etme enişte bey iyi kalpli biri, ona değer veriyor, hem ben varım hep yanındayım.
babam çook özledim..
sohbetlerimize, desteğine, kızdırmalarına, gece gelip üstümü örtmelerine, sesine çok ihtiyacım var.
arkadaşım, dostum, yarenimdin..
bil ki hiçbir şey ama hiçbir şey senin varlığının yanından bile geçmiyor.
'hiç insanın babası ölür mü?'
sahte optimiist2 profili
-
babanın kanser olduğunu öğrenmek
-
şu an okunan kitap
en sevdiğim ikinci başlıktır kendileri; her gün bir doz bakıyorum neler okunuyor diye, favori başlığım ise(bkz: iz bırakan kitap cümleleri)
a'mak-ı hayal ve
ben nesliyle aranıza katılıyorum üstadlar :)
edit: yazım