hepinizin yazdıklarını okudum. ekşi itiraf'a bugün girilen entryleri de okudum. herkes yalnız, sevgiye muhtaç, biri tarafından dinlenmeye aç. çevremi de iyi okuduğumu düşünüyorum, gerçek hayatta da tanıdığım çoğu kişi yalnız. nuri bilge ceylan'ın uzakfilmini izledim geçenlerde, oradaki karakterler de çok yalnızdı. hele ana karakter, korkulacak kadar yalnızdı. kitaplar okuyorum, yine yalnızlık. her yerde ya her yerde.
insan oğlu defalarca aya çıktı, mars'a gitmek için planlar yapılıyor ama dışarıdan baktık mı ilkel gözüken sorunlarımızı çözemedik daha. çözebileceğimizi de sanmıyorum. ilişkileri tüketiyoruz. aklınıza ne gelirse, paradan beter harcıyoruz birbirimizi. sevgililer birbirlerini terk ediyor, arkadaşlar kuyu kazma yarışında birincilik peşinde, en iyi arkadaşım dediğin kişi instagram'ında artı bir beğeniye dönüşüyor... hakan taşıyan alkollüyken çıktığı programda boşuna sormamış sanırım napıyoruz biz kidiye. napıyoruz ulan biz cidden?
sistematik bir şekilde yalnızlaşıp, yaşı büyüdükçe mutsuzluğu artan, biri gelse de hayatımı toparlasa diye bekleyen binler var. ilaçlar, alkol, sigara bağımlılığı... bunlar boşluk doldurma araçları hepimiz itiraf etmeliyiz. hep bekleyip bulamadıklarımız bu hale getirdi bizi. üzgünüm bulamayacağız da. peki ben niye yazdım bunları, ne bileyim. yazdım işte.
relaton1 profili
-
sözlükçülerin psikolojik durumları