beş gün önce kanser olduğumu öğrendim. pazartesi kemoterapinin ilk günü.
mart sonundan kalan bazı işlerim vardı eften püften. geçen hafta yaparım diyordum. bu kadar pet taramaları, mr randevuları derken işe gidemedim de yapamadım da.
bugün amirle haftalık birlikte çalışma günüydü. bana neden yapamadığımı sordu. bende bir haftadır çalışamıyordum dedim.
aldığım cevap; bu hastalık bir bahane değil. yoğunlaşamıyorsun. işe adapte olamıyorsun. ben bunları sana yap dedim. hiç ilerleyemiyoruz. seninle yol alamıyoruz. tıkandım şu anda.
30 yaşındayım kanserim öğreneli beş gün oldu. çocuklarım var, kopmak üzere olduğum hayatım. ve yüzde seksen agresif kanserim var.
tam 4 saat ağladım çıkarken dediği şey,
" tamam pazartesi kemoterapi, salı çarşamba gelemezsin ama perşembe bu söylediklerim biter değil mi? "
işe sokayım, karaktersiz hırslı kadın yöneticiye sokayım, halden anlamayan herkeze sokayım.
ben kimseye ah etmem ama benim düştüğüm damdan düşmeyin dilerim. ama birkaç basamak çıkın ve bu tavrınızı bırakın.
melisinannesi1 profili
-
ekşi itiraf