küçükken bir oyuncağım vardı böyle minik penguenler merdivenden çıkıyor sonra kaykaylardan kayıp iniyorlar tekrar çıkıp kayıyorlar falan.nasıl seviyorum o penguenleri ama.sonra annem bir gün onu ve çocukluk kıyafetlerimi kuzenimin çocuklarına verdi.yanımda açtı getirdiklerini 6 -7 yaşlarında falandım hiç sesimi çıkaramayıp içime içime ağlamıştım.gurur yaptım salak gibi.bas yaygarayı at kendini yere yap bildiğin muzurlukları kardeşim.sessiz bi çocuktum işte içime içime ağladım.annem sonra bunu huy edindi ben de yeri olan ne varsa hepsini bir bir önümde o oynamaz,o giymez,o sevmez diye dağıttı.sonra tabi ki de bir gün patladım,patladım ama elimde bir bok kalmamıştı.sonra annem o dağıttığı kıyafetlerin temizlik bezi olduğunu,oyuncakların hiç olduğunu görünce dersini aldı diye düşünüyorum.ama iş işten geçmiş çocukluğumu çöpe atmıştı.
veee sevgili eşime bir gün penguenlerimi anlatmışım,nasıl ağladıysam nasıl içli anlattıysam artık yazık dert olmuş ona da.neyse aradan bir kaç ay geçti ben anlattığımı bile unutmuşum o unutmamış tabi ki,gitmiş bu penguenlerin yeni versiyonlarından birini bulmuş almış.kargo geldi acebaaaa ne ki? canım pingularımm çok ağladım,bu defa dışıma.çok mutlu oldum çok çok.sanırım son yıllarda en çok mutlu olduğum an.önemsenmek,sevilmek,değer verildiğini bilmek,anlamak,bir çocuk gibi anlamak.bak yine mutlu oldum.
mjorandaa1 profili
-
en son gerçekten mutlu hissedilen an