okulun ilk günü ağlamadım. hayat çok sert yumruklar attı ağlamadım. ama yıllar sonra olmayacak yerde bir anda hüngür hüngür ağladım. efsane süper kahraman olmadığımı o an anladım. şimdi 37 yaşına geldim, birkaç nota, bir sahne, bir mısra, bir diyalog, bir an, bir anı yetiyor ağlamama, koyuveriyorum gidiyor. ağlanılacak yerde içinizden geldiği gibi ağlayın gitsin be.
yol yok yordam yok2 profili
-
okulun ilk günü ağlamayan efsane çocuk
-
kadınsız hayatın daha güzel olması
eşcinsel olmadan kadınları iradi olarak hayatından çıkararak mutlu yaşamak imkansız mıdır? bu bir kadın düşmanlığı mıdır? yoksa sıradışı, denenmemiş bir yol mudur? şu cahil küfürbazlar gitse de kaliteli kaliteli masaya yatırsak.