akşam olunca bir hüzün çöker insanın omuzlarına. gün boyu unutulan kederler, çocukluktaki yoksulluk anıları, kalp sızlanmaları, karşılıksız olan sevgiler ve bilumum bütün acılar yağmur olup omuzlarınıza yağıyor, oradan da gönlünüze düşüveriyor.
elon musk’ın anıtkabir ziyaretinin gündeme geldiği şu günlerde buruk bir ankara anım var benim de.
toplasan üç kere gittiğim yolculukların ilkini günü birlik yapılan okul gezisi ile tatmışım. bütün sınıf ankara’ya gideceğiz. mecburiyet yok, herkes gönüllü. yoksulluğumuzun tavan yaptığı günlerdi. çocuk da olsa insan hissediyor işte, anlıyor. anneme babama söyledim, bir şeyler ayarlarız, dediler.
cuma günü kayıtlar bitecek, pazar sabah erkenden yola çıkacağız. annem, son dersin teneffüsünde okula gelip öğretmenime yol paramı verdi.
o anı hiç unutamam. sınıfın penceresinden gördüm yaklaştığını. avucunda bir şeyler olduğu belli. belki de kumbarasında biriktirdiği paraydı, tek tek avuçlarına saydı öğretmenimin. tam 20 milyondu. derste hüngür hüngür ağladım o gün. sonraki gün de ağladım. pazar günü anıtkabir’de de ağladım. bir insan ne kadar ağlayabilirse o kadar ağladım.
yol parası olarak cebime koyulan parayı da harcamadan döndüm ankara’dan. yemek sorununu da annemin yolluk olarak hazırladığı böreklerle çözdüm. akşam eve dönünce ilk iş cebimdeki 6 milyonu annemin cebine koymak oldu. artık huzurluydum. bir suç işlemiş de o suçu itiraf etmiş kadar huzurluydum.
anneme kızdığım, sinirlendiğim zaman aklıma hep bu anı gelir. allah anasız bırakmasın. amin.
faikhuseyni1 profili
-
ekşi itiraf