chat ortamım olmadığı için kusuruma bakmayın.
aylar hatta bir yıl üzerine aylar sonra "uyuyamıyorum lan" dediğim ilk akşam bu. şartlar gayet müsait, yalnızım, fiziken de ruhen de. ruhen olan değişmedi zaten de, fiziken çok kısmet olmuyor tabi, mazur görün o yüzden. sıcak da sağ olsun uyutmadı, izin dönüşü olmak da işe yaradı galiba, memur günü sonrası yarın haftasonu nöbeti olacağından elbet uyurum uyku da yeter diye bir düşünce de geldi, peşine de eski yeni eskimeyen ne varsa onlar da geldi falan, eski türk filmi müzikleri de youtubeda loupea düştü, olan oldu yani.
ne yaptım yokken, günaşırı nöbet tuttum, yeri geldi uyumaya zamanım olmadı. o bir ara çook alakasız zamanda ne alaka lan niye benim halimi hatrımı sordu dediğim, üzerine de aynı yerde çalışcaz lan yoksa, dediğim biri vardı, ondan yana çok sıkıntı olmadı, tavrını baştan koydu hatta hala o tavrı kendinin koyduğunu zannediyor. öyle, birbirimize yardımımız bile dokundu, tekrar sokağa çıkmadık, bir sefer nöbette balkonda oturduk azcık, bir sefer de benim nöbetime geldi, bir sefer de beni ortalık yerde uyur halde yakalayıp fotoğrafımı çekmiş, onları bana da gönderdi. öyle o kısım, bir yeri de kalmadı, meselenin sapıtma ihtimali de kalmadı.
bir ara bir arkadaşın birbirimize önerdiği bir hanımefendiyle görüşme şansım oldu, birkaç kez ancak görüşebildik, iş malum. aslında fena biri değildi, hatta birçok hemcinsimin dibi bile düşebilir, lakin önce arsenal maçı olduğu boş haftasonu günlerimde, daha sonra herhangi bir haftasonu günümde kendisine ayıracak zaman bulamadım, sonra dank etti ki vakit kaybı, sonra dank etti ki zaten bende, o gönül dediklerinde herhalde, olan yerler de başka biri tarafından zaptolunmuş, bir sefer çağırdı gitmedim, sonra o da bıraktı peşimi. iyi ki bıraktı aslında. sayesinde biraz daha dizi film izleyebiliyorum, hatta okuyabiliyorum, pengueni bırakalı 14 ay oldu malum, sonra penguen de bizi bıraktı gerçi ama.
tek eski manitam diyebildiğim hanımefendi, o zamandan da 6 yıl geçmiş lan hatta amk, kendisi benden nefretini sürdürmeye devam ediyor. instagramdan follow yolladım bir ara, reddetti. çok canım sıkılırsa tekrar yapabilirim. ama galiba yapmam. hiçbir fotoğrafta düzgün çıkamadığımı anladığım günden beri kendi bilumum komik çıkma çabalarım olan sosyal medya albümlerimi görmesini istemediğimi fark ettim şu an. diğer görecek olanlardan niye çekinmediğimi hala bilmiyorum ama.
diğerleri çoktan unutuldu gitti de, bir tane kendini bir türlü unutturmayan var ya, hala kesin yaşayacağı nihai yerin bulunduğum yerden daha başkası olmasını beklediğim. onun da o yeri bir türlü belli olmadı. hala buralara, belki dibime girme ihtimali onun da var. olmaz olaydı ama var. maalesef o ihtimalin olması da zamanında bana imkansız olduğunu anlattığı şeyleri tekrar anlatacağı günü yok etmiyor, ama o gün bir türlü de gelmiyor. o anlattığı şeyin üzerinden de 5 yıl geçmiş lan. ama o başlatmıştı sen de biliyosun. 2 yıl önce o yaptı. 2 yılımı da kendine gömdü. iş güç dışında bişey düşnmeye zaman kaldıysa, mesela yalnız yürüyoken ya da bugünkü gibi uyumuyorken, düşünceler toplamının en büyük çoğunluğunu hala kendisi işgal etmekte o yüzden de. bir yere oturup kalınca, boğaza düğümü tıkınca demek ki, isterse einstein beyni olsun o düğümü sökemiyor, sifonu çekemiyor galiba, etraftan öyle bildim, sağda solda öyle anlatıldı. yenileceksek de böyle yenilelim, kaybettiğimiz zamanı seninle kaybedelim, ne diyim. tabi bir de, o alakasız şeye alakasız bir zamanda çok alakalı bir şekilde hunharca güldüğün smileyi bana göndermeyecektin. sen de olmasan, sosyal medya hayatımı sikemeyecekti belki ama. canın sağ olsun. ki en yakın mesafedeki en yakın arkadaşına göre cehennemin dibi mesafesindeysen sosyal medya güzel hayat sikiyor. hem ben hala niye bunu yaptı diye düşüneyim, sen varsın canın sıkılıyorken vakit geçirecek yer arıyorken bana çatmış ol. ne çıkar.
başka başlıkta da olacak bu entry, belki son taraftaki sebebini aradığım şeye bir yorum bir destek gelir, ya da siktir et o iş zaten olmamış daha da olmaz diyen olur diye. demezseniz de canınız sağ olsun. ama yalnızlık bana yaramıyor. deniz görebildiğim zamanlarda melankoli sarardı, yalnızken fırsatını buldu mu direk yapışıyor boğazıma pezevenk.
kusuruma bakmayın ne olur. benim derdim de ancak bu kadar işte.
gare a l eau1 profili
-
ekşi sözlük dertleşecek insan veritabanı