üç gün önce dedemi; babamın eksikliğini hissettirmeyen adamı, şu zamana kadar sahip olduğum her şeyin sağlayıcısını, ev arkadaşımı, dostumu, kavga ettiğim, şakalaştığım, ağlaştığım, dertleştiğim adamı, koruyucumu, kefilimi ve sırdaşımı kaybettim. bugün onu morgda gördüğüm an, hayatımda kendimi en güçsüz hissettiğim andı. onu toprağa verirken sanki kendim de oraya gömüldüm. beni oğlum diye seven, bu yaşıma kadar her şeyimi düşünen ve beni bu rahatlığa alıştıran adam; onsuz yürümeyi becerememiş bu herifin omzuna tüm ailenin yükünü bıraktı gitti. ailemizin direği, güzel insanlar biriktirdiğimi ve sorumluluklarımı hatırlatıp yıllardır hasretle andığı karısının yanına yattı.