ekşi itiraf

  • '' burası yds sınıfı mı ? ''
    ilk kurduğum cümleydi, ona. saçları ışıl ışıl. ulan dedim ne güzel kız.

    bir gün motorla kurs yerine gidiyorum, kırmızı ışığa yakalandım. kafamı sola çevirdim. o kadar insan arasından onu farkettim. öyle güzel ki. ığıl ığıl yanına gittim, kaskımı çıkarttım. karşılaştığımız yer ile kurs yeri arasında 500 metre yoktur.
    ''elbise giymeseydin, beraber giderdik, götürürdüm seni'' dedim.
    - ''sağol, etek giydim evet. '' dedi.

    bir kaç hafta sonra, son ders saatindeyiz. bilekliğim birden kopuverdi ve etrafa boncuklar saçıldı. ders bitimi boncukları topladıktan sonra elimde, yanıma geldi
    ''istersen ben toplarım, ver'' dedi.
    sonraki ders saatinde eskisi gibi yapmış, verdi bilekliğimi. orda o kadar sarılmak istedim ki, içimde uktedir. içten bir sarılma ile teşekkür etmek isterdim. zaten mesafeyi hep koruyordu, ulan bi ışık alabilsem...!

    cesaretimi toplayıp mesaj attım, kursun olmadığı bir gün, sinemaya benimle birlikte gelir misin dedim, filme bağlı dedi. bana güven dedim, gittik sinemaya. tabi sabah birlikte kahvaltı yaptık öncesinde. topladığı bilekliğimi, kahvaltı yaparken koluna taktım. kalbim gibi bilekliğim de onda.09.08.2018.

    o günden beri dağılan boncukları toplaması gibi, hep yanımda olup bana destek oldu. ben hata yapsam bile, o geldi. fedakarlıkların çoğunu kendisi yaptı. moralim bozuk görüşmek istemiyorum dediğimde bile kapıma kadar gelip bana sarıldı.

    mesleğinden dolayı farklı bir şehre taşındı şimdi. ayrılırken, ulan erkek adamız ama hüngür hüngür ağladık. o son sarılmayı tüm hücrelerimle hissettim. ben daha dayanıklı çıkarım diye düşünüyordum ama gittiğinden beri nefesim kesiliyor, gece uyanıyorum kalbim sıkışarak. hayatımın son 1.5 senesinin ortalama 3-4 gün görüştüğüm canımın içi sevgilimin gitmesi beni derinden etkiledi.

    seni uzdugum , ağlattigim her an için özür dilerim.
    varlığın o kadar güzel ki.. ankara yolun açık olsun.

    senin mahbup'un.