arkadaş bu hümanist çiçekleri anlamıyorum. topluma yararını, zararını siktir ediyorum. önemli değil o. toplum açısından en büyük yükü maddi yüktür. o da çekilir, hiç sorun değil.
ben açıkça söylüyorum. bazı yazarların dediği gibi yarın öbürgün bir kaza geçirip düşünsel fonksiyonlarımı büyük oranda kaybetsem, o kaza yerinde beni öldürün!
lan insan o halde yaşamak ister mi? o insanların bir süre için aklı melekelerinin yerine geldiğini varsaysak ve kendilerine böyle yaşamaya devam edip etmek istemediklerini sorsak ne derlerdi sizce? "hacı annem yemeğimi yediriyor, altımı temizliyor. ne güzel hayat. ekmek elden su gölden" falan mı diyecek sanıyorsunuz? hangi insan herhangi birisinin kendisi için böyle perişan olmasına göz yumar? empati empati diyorsunuz, empatiyi bir de bu yönden kursanıza.
böyle bir ahlak anlayışı olabilir mi yahu? adam yaşadığının bile ayırdında değil, biz hem adama hem de bakanlarına eziyet ediyoruz. aynısı dedemin başına geldi. rahmetli 2 yıl boyunca yatalak kaldı. ne kendisi yemek yiyebildi, ne ihtiyaçlarını karşılayabildi. dağ gibi adam aklının başında olduğu nadir zamanlarda hepimizin karşısında güngür hüngür ağlardı. yazık değil mi yahu?
zihinsel engellileri yaşatmaya çalışmanın amacı
-
-
(bkz: adolf sen misin)