yazarların fenerbahçeli olma hikayeleri

  • ailenin her ferdi, dayilar ve amcalar gsli. haliyle ben de gsliydim.
    malum macta ilk yariyi 3-0 onde bitirince baya sevindigimi hatirliyorum. mac sonunda ise taraf degistirmistim ve mac sonucunu da kutladim. herkes seferber oldu beni dondurmek icin. ozellikle dayim cildirmisti. ama kucucuk aklimla ben artik fenerliyim dedim; baskilara direndim ve geri adim atmadim.

    sunu da ekleyeyim tabi. bazilari taraftarliklarini anlatirken dogustan takim tutmanin kutsalligina vurgu yaparlar. hatta besiktaslilar, sonradan olunmaz deyip ardindan kufuru basarlar.
    bense, ailemin gsliligine ragmen o yasta hickimsenin telkini olmadan takim degistirmenin daha zor ve guzel oldugunu dusunurum. yoksa musluman kasabasinda musluman dogup oyle olmek kolay :)

    yani beni fenerli yapan bir aile ferdi, komsu yoktu. beni fenerli yapanlar sapkasiyla schumaher'di, kilosuyla mujdat'ti, lakabiyla ve ruzgar gibi kosup golunu atarken saclari ucusan ridvan'di, kivrak ayaklariyla gol makinesi aykut'tu. o sebeptir ki ben bazi maclarda beni deli etse de aykut'a hic kufretmedim, hep sevdim. ridvan saray adami olup cikmasina ragmen nefret etmedim.

    ve, sonraki yillarda 3 kuzenimi de fenerli yaptim. simdi bana sovuyorlar haliyle

  • mezar taşında fenerbahçe arması olan bir babanın evladıyım ben. yani fenerbahçe benim için hem babamdan kalan bir miras, hem de onun bana son vasiyetidir. benim fenerbahçeli olmak dışında başka bir şansım hiç olmadı.