oğlumun aylardır beklediği avengers endgame sinemaya geldi, günler öncesinden internetten bilet aldık. heyecanla bugünü bekliyor, geceleri uyuyamıyordu. kendileri yaklaşık sekiz yaşında.
sinema saati gelince gidip bileti alcaz ama o da ne? yaş sınırı 13. biz biletleri alırken böyle bir sınır yoktu.
gişedeki çalışanlar haklı olarak, "alamayiz" dediler. üzüldü, boynunu büktü. gözünden bir iki damla yaş süzüldü. ben kuralın böyle olduğunu anlatırken tesadüfen sinemanın müdürü geldi.
"geç izle ama kimseye söyleme, aramızda sır olsun. fakat bir daha almam" dedi.
izledik. mutlu mesut sinemadan çıktı. şu an yüzündeki gülümseme her şeye değer.
müdüre teşekkürleri borç bilirim.
yazarların bugünkü mutluluk sebebi
-
-
işe metrobüs yerine vapurla gittim.
-
bir kitabevinde çalışıyorum izmir'de part-time olarak.
bir saat önce birisi 8, diğeri 10 yaşında; birisi kız diğeri oğlan 2 kardeş, el ele tutuşarak dükkana gelip aret vartanyan'ın "insanız ayıbı yok" kitabını istediler. ücret için kasaya gittiklerinde ufak olan kız, çantasından bozuklukları çıkararak uzattı. merak ettim sordum, kime alıyorsunuz bunu diye. ufak olan kız abisine nazaran biraz daha atak olduğu için cevap verdi yine; "anneler günü için anneme hediye alıyoruz" diye. "siz okuyor musunuz peki kitap?" dedim, "evet okuyoruz" dediler.o kadar mutlu oldum ki sözlük. ne güzel yetiştirmişler, helal olsun ailesine dedim.
1 saattir de aklıma geldikçe tebessüm ediyorum.
eyyorlamam bu kadar. -
dün oğlum doğacak, nasıl olacak diye tedirginken bugün sağlıklı olduğunu görmem. doktorumuz da sağlıklı dedi.
-
yastık ve yorgan almak.. evet cidden 2 adet yastık, 2 adet yastık kılıfı ve 1 adet yorgan almak... yeni bir ülkeye yerleşmek üzere geleli 2 ay olmak üzere, orada burada airbnb'de, arkadaş yanında kal derken geçici ve eşyalı da olsa bu kıtadaki ilk evimize home diyeceğimiz evimize taşınıyoruz. ve bu ülkede kendimize aldığımız ilk eşyalar oldu bunlar. sanki koca bir evi düzmüş, tüm eşyaları almışız gibi hissettik. gururlu ve mutlu.
bu mutluluğun tek sebebi elbette ki ilk ev, ilk eşya değil... 34 yaşındayım sözlük. 22 yaşımdan beri aileden ayrı yaşıyorum. 2,5 yıldır evliyim.. 12 senede bir sürü ev değiştirdim.. ama sözlük, hayatımda ilk kez kendi aldığım yastık ve yorgan'da uyuyacağım ben.. bu nasıl bir mutluluk anlatamıyorum.. yıllarca aileden kalma, annenin ablanın eski esyaları ile yasadım. bir yatak alayım kendime dediğimde annemi derhal olay mahallinde buldum. ne gerek var kızım yenisine idare et işte, evlenince alırsın.. sanki evlenmeyi bekleyen tipmişim gibi.. ama anne işte sözünü geçirdi bir şekilde. sonra evlendik.. e planlarda avustralya'ya yerleşmek var. 1-2 sene için esya vs almaya gerek yok deyip full eşyalı ev tuttuk. al sana yine baskalarının aldıgı esyalarla bir iki yıl daha..
şimdi 34 yasımda ilk kez ister yepisyeni olsun ister 2. el olsun, ilk kez kendi zevkime göre ve begendiğim esyaları alıp boş bir eve koyacağım ve adına yuva diyeceğim.
mutluluk değil de nedir bu? -
yazın bahçemizde bir deri bir kemik, kirli mi kirli, gariban bir kedi peydah olmuştu. canlı cenaze gibiydi, hastalıktan sesi bile çıkmıyordu. barınakta tedavi ettirdim, oradayken sanırım temizlemişler de, akça pakça oldu ama hala çok zayıftı. aylardır biraz kilo alsın diye uğraşıyorum, bugün ilk kez sırtına dokununca kemikleri sivri sivri gelmedi elime. iyi beslendiği için bir süredir burun akıntısı da kesilmişti. aylar önce uğur olsun diye o bir deri bir kemik hayvana gürbüz adını vermiştim, adını gürbüz koyarsam gürbüz olur belki diye. sanırım dileğim kabul oluyor, tarif edemeyeceğim kadar mutluyum.
bu da gürbüzcük. -
annem.
hastane sonuçları temiz çıkmış. canım annem.