genelde pek insan içine çıkmayı sevmeyen bir yapım var. sözlükte takılmak, kitap okumak, belgesel izlemek, müzik dinlemek, dünyadaki güzel yerleri araştırmak, blog okumak vs. yani kendi kendime takılmak beni huzurlu yapmaya yetiyor. şöyle hafızamı yokladığımda görüyorum ki en huzurlu zamanlarım dış çevre faktörlerini takmayıp kendi kendime takıldığım zamanlarmış.
son 1 senede, yoğun olarak 3-4 aydır dışarıda takılmaya, insanlarla kaynaşmaya başladım. güzel çevrelere girdim, iyi insanlar tanıdım yalan yok. beni buna iten sebep ise staj bulmaya çalışırken yaşadığım network eksikliği ve yakınlarımla yollarımın ayrılmaya başlamasıyla hissettiğim yalnızlık hissiydi. evet, insanlarla kaynaştım ve çok eğlendiğim zamanlar da oldu fakat huzurumu kaybettim. yani şöyle ki insanlar sürekli bir problem yaratma, birilerini itham etme, her şeye yorum yapma, meşguliyet oluşturma, ikiyüzlülük ve yalancılık gibi kötü huylara sahip olma eğilimindeler. yastığa kafamı koyduğumda düşünceler peşimi bırakmıyor ya da çok mutlu bir anımda aldığım bir mesaj bütün günümü berbat etmeye yetiyor. ayrıca insanların elle tutulur bir konuda muhabbet etmek yerine popüler kültürle ilgili muhabbet etmeyi tercih ettiklerini gördüm. maalesef bu tür muhabbetlerin bir fayda sağlamadığına inanıyorum ve benim için insanların muhabbet etme amaçları birbirlerine fayda sağlama, görüş bildirme, tartışma üzerine olmalı. yani bir şeyler katabilmeli.
sonuç olarak ne kadar zorlarsam zorlayayım sosyal bir insan olmadığımı anladım. hamurumda yok. üstelik zorladıkça kendime zarar verdiğimi gördüm. bu yüzden bundan sonra kendime daha fazla zaman ayırmaya karar verdim.
yazarların bugün aldıkları kararlar
-
-
öğlen aldığım karardır; akşama börek yapayım.