ne üzücü bir durum ya.
belgesel izliyorum şimdi. bakıyorsun tam adını bilmediğim yabani bir ördeği kurt yakalıyor ve yiyor. çok üzülüyorsun ördeğe. kurda da çok kızıyorsun ama bir sahne sonra o garibanın da gidip kendi yavrucuklarını beslediğini görünce haydee bu sefer de kurda saygı duyuyorsun. minik minik fiti fiti şeyler dönüyor analarının etrafında. yemiyor yediriyor hayvancağız.
anne maymunu kartal kaçırıyor götürüyor yavrularına. bakıyorsun aciz aciz varlıklar. beslenmeleri lazım diyorsun. hoop bu sefer de yine ismini bilmediğim tilki türünde bir hayvan onlara saldırıyor. tilkiye kızıyorsun ama onun sevimli yavrularını görünce arada kalıyorsun.
besin zincirinin bir üstündeki hayvana kızarken onun da "ne yapalım abi ekmağamız, biz ister miyiz böyle olsun?" deyişini hissediyor; bir şey de diyemiyorsun. canlıların yavruları da çok sevimli oluyor malum. istiyorsun ki kimsenin yavrusuna bir şey olmasın ama öyle de olmuyor ki. birinin yavrusunun yaşaması için diğerininki ölmek zorunda.
ben de düdüklüde kuzu paçası haşlıyorum şu an.
tarifsiz duygular içerisindeyim.