durun size bizzat başımdan geçen bir olay anlatacağım.
izmir otogarı’nda otobüsten inmiş dolmuş bekliyordum. tıpkı böyle bir öküz, yanında eşi ve iki çocuğuyla yürüyordu. çocuklardan bir tanesi 10 diğeri de en fazla 7 yaşındaydı. erkek olanı elinde; ufak, içerisinde birkaç oyuncak olan bir kutu taşıyordu. çocuk bir yandan oyuncaklara dokunuyor bir yandan da yürüyordu. babası bir anda epey sertçe kafasına vurup “yürü ulan!” diye bağırdı çocuğa.
çocuk düştü; kutu düştü; oyuncaklar düştü. ufak kız olduğu yerde durup gözlerini kapattı. erkek olanı ses çıkarmadan ağzını açıp ağlamaya başladı.
tam o an kanın beynime sıçradığı andı; adam çocuğa nasıl vurduysa ben de aynı şiddetle o adama vurdum. adam yere düştü; karısı bağırdı; çocuklar şok geçirdi. adam yerdeyken bana baktı. anlaşılan o ki fiziki üstünlüğümden dolayı yemedi bir şey demek “napıyorsun lan ?” gibisinden yükseldi; “kalk da sikeyim belanı!” diye bağırdım.
sonra ne mi oldu ? o korkudan sindirdiği oğlu kızı kaldırdı o yavşağı yerden.
bu işin nizamı budur; madem birileri hayvan gibi yaşıyor sen de ona hayvanın hayvana doğada davrandığı gibi davran. o kendinden güçsüzü eziyorsa ve sen ondan güçlü ondan cesaretli olan buna şahit oluyorsan aynı şekilde karşılığını ver.
ver ki o yavşak bir daha sokakta elini kaldıracağı zaman “acaba birisi de bana vurur mu yine?” diye düşünüp elini indirsin.