ılkokul yillarim. öğretmenler ev ziyareti yapar, velilerle görüşürler ve öğrencilerin çalışma ortamlarını görmek isterlerdi. öğretmenim size geleceğiz dediğinde hiç gelmesini istemiyordum. çok utaniyordum. yaşadığımız ev kerpiç bir evdi. tuvaleti disarida, ahırı olan bir yatak odası bir girişi bir de salonu (salonunda duvar delikti ve dışarıya açılıyordu bu delik) olan ev demeye bin sahit bir yerdi. akşam oldu öğretmenim geldi, benim canım anam dolma ve sarma yapmıştı onu ikram etti. catlakmisirin odası var mı dedi annem yok dedi. peki çalışma masası var mı dedi o da yok. bu çocuk nerede nasıl çalışıyor dedi, annem de yerde çalışıyor deyince öğretmenim senin çocuğun nasıl oluyor da bu imkansızlıklara rağmen okul birincisi oluyor dedi.
okul hayatımda bir kez bile harcligim olmadı. lisede arkadaşlarım tarafından sen hiç kantinden bir şey almiyosun diye dalga geçilen kişi oldum. bilmiyolar ki cebimde bir lira dahi yok alamiyorum. hep benim canım istemiyor derdim. bir kez derse geç kaldım ve fizik hocasi hadi sınıfa çikolata ismarlayacaksin dedi ben de diyemiyorum ki hocam yapma etme ben nasıl yapayım bunu. bir arkadasim vardı o da geç kalmıştı. ailesi varlikliydi, bende para yok da sen alsan olur mu demiştim o da almıştı sağolsun.
daha böyle niceleri var..hep mahcup olduk, boynumuz bükük gezdik ama okuduk iyi yerlere geldik. belki bu yerlere gelmemizde o yaşanmışlıkların çok etkisi var. daha da iyi olup bu ülkede benim gibi olan birçok çocuğumuza yardım etmeye yemin ettim.