ayrılığa dair en önemli bilgi, ayrıldığımız kişiyi bir daha göremeyecek olmamız. bu bilgiyi şiddetle inkar etmemiz, ayrıldığımız kişiyi, birlikte olduğumuz zamandan bile daha büyük bir arzuyla sevmemize neden oluyor.
giden insanla vedalaşmak, dakikalarla sınırlı bir acıyken, onun zihnimizde varolan haliyle vedalaşmak daha farklı ve uzun süreli bir travma. ayrılık anının üzerini örtüp, gerçekleşmemiş gibi kişinin hatırasını yaşatmak, zihnin o insanın artık hayatında olmadığı gerçeğiyle yüzleşmesine engel oluyor.
insan, "birlikte buraya giderdik" diye, aynı yerlere gitmeye devam eder. "şu filmi çok severdi" diye, aynı filmi defalarca tekrar izler. giden kişinin yerine, zihninde onun kopyasını yaratır ve onunla yaşamaya devam eder. böyle yaşamaya devam ettiği sürece, gerçek bir vedalaşmanın külfetinden kurtulduğunu düşünüp mutlu olur.
bir gün uyanır. yaşama yeteneğini kaybettiğini ve yaşayan şeylere karşı duyarsızlaştığını farkeder. vedalaşmayı tamamlamadan hayatını sürdüremeyeceğini anlar. başarılmış bir vedalaşmanın ardından, insana kalan duygunun saudade olduğunu düşünüyorum.