her gun farkli sekillerde surekli karsilastigim durum. siraya girmeyen, cakallik pesinde kosan insanlar; ben hepinizin amk. evet baslayabilirim.
sabah metroya indim sira bekliyorum. cok kalabalik degil ama gene de o saate gore biraz yogun. neyse onumde bir kadin var gectim arkasinda duruyorum. yanimda da sira var. metro geldi yaklasiyor ici dolu. hass.. bu saatte bu neyin kalabaligi. bu sirada iyi giyimli mavi takim elbiseli siyah kemik gozluklu kirli sakalli zamane "ben klasik giyiniyorum ama gencligimden ve enerjimden de taviz vermiyorum. iyi de giyiniyorum. hepinizin amk" genci geldi kenardan. en one gecti kapinin acilmasini beklemeye basladi. bu sirada kapi acildi. ben yaklastim buna, afedersiniz beyefendi siraya gecmeniz gerekmez mi? gibisinden bisey sordum. bu arada onumdeki kadin ben adami durdurdugum icin sirasini koruyabilmis oldu. onun da ayrica amk.
herneyse, "tamam gecin, ama zaten icerisi dolu. oturacak yer yok. ne farkederki" dedi. ulan ben kaldim. cunku boyle bir aymazliga kendimi hazirlamamistim. acikcasi, "ne demek icerisi dolu oturacak yer yok. oturacak yer olunca mi siraya geciyoruz a gavat?" diyesim geldi ama demedim. "yahu bunun oturacak yerle ne alakasi var siraya gecmek bir medeniyetin gostergesi degil midir?" dedim. "ya oturacak yer yok. hepimiz ayakta gidecegiz. siraya gecsem nolacak?" dedi. icimden vay amk dedim ben simdi bu adama neyi nasil anlatayim.
"ozur dilerim. size bunu soylemem en basta bir hataymis" dedim. dondum kendi onume devam ettik bu sekilde.
siktigiminin yerinde ben bu insanlara uyum saglamaya calisacagima, hali hazirda medeniyeti yasayan insanlarin oldugu bir yere giderim daha iyi.