çocuğu yanıma aldım. içim rahat etmedi cam kenarı tarafına ben geçtim. ortadoğu’da yaşıyormuş gibi ara ara sıkılan münferit kurşunlara aldırış bile etmedim..gece 1,5 gibi şarjör boşaltıldı. panikle uyanıp çocuğun üzerine kapandım. sabaha kadar polisin devriye gezdiği cadde ve sokaklarda tek devriye aracı görmedim, tek devriye araç sesi duymadım.
biz, sevinmeyi, üzülmeyi, çok sevmeyi, nefret etmeyi bilmeyen bir toplumun üyeleriyiz.
aykırı duygularla yaşayan insanlara bu kadar kolay silah verilmesini anlayamıyorum.
bende silah yok. benim çevremde silah yok. bu silahlar neden onlarda?
savaştaysak söyleyin bilelim?
t: gözdağıdır.