sadece askerde karşılaşılan olaylar

  • çayın default olarak şekerli demlenmesi. hayret bir olay amk.

  • komutani oldugum hatta cayci olarak verilen psikopat uyusturucu bagimlisi askerin bir cuma vardiya nobetindeyken kafayi kirip nobetci kd.bcvs ile oturdugumiz yere girip sacma sapan hikayeler anlatmaya baslamasi, ben durumu idare etmeye calisirken bcvs arkadasin bir anda cosup "sktr git muğa koduuum, gotune roket takarim 3 ay sicamazsin ne anlatiyon lan sen" diye adamin uzerine yurumesi, o anda tirsan askerin odadan kacip "gostercem lan ben size" diyerek karanliga karismasi, benim "yav abi naptin bu manyak, ne yapacagi belli olmaz" diye endiselenirken bcvs'un durumu sikine bile takmamasi ve bir sure sonra olayi unutmamiz, pazartesi mesaiye geldigimizde beni ayni bascavusla yanyana goren bakim komutaninin "lan senin asker napmis oyle" demesiyle bir anda gotumun tutusmasi megerse bizim yanimizdan o gece kacan askerin mutfaktan kilic benzeri bir bicagi calip ust bas parcaladiktan sonra daldassak piste *kostugunu, o sirada inise gecen afganistan'dan gelen ve saatlerdir havada olan kuryenin (bkz: c-130) bu sigiri gorup bir anda pas gectigini, uzerine pilotun " lan pistinizde canli yamaha (bkz: fod) var, gozunuz sike mi bakiyo" diye kuleye firca cektigini, bunun uzerine panige kapilan deneyimsiz kuleci astsubay cavusun "usse terorist girdi, pistte inise gecen ucaga roket atacak" diye guvenlik taburunu alarma gecirdigini, o panikle piste kosan tepeden tirnaga silahli bir duzine uzmanin bizim malin pesinden yarim saat kostugunu bu arada havada daire cizerek bekleyen ve icinde ankara'ya inmesi gereken bir ton insan ve malzeme bulunan yakiti azalmis c-130'un bilimum kufurler esliginde kayseri'ye yoneldigini, durumun ayni gece us komutanina bildirildigini ve us komutaninin "kim ne yapmis lan o askere, neden delirmis pezevenk sorumlusu bulunsun" diye emir verdigini ogrenmemiz ve bascavus arkadasla iceriye dogru sicmaya baslamamiz, akabinde durumun askerin muptelaligina ve psikopatligina baglandigini, adamin gata psikiyatriye sevkedildigini ogrenerek rahatlamamiz, hemen ertesi gun yine ayni bascavusla nobetciyken gecenin bir saatinde bu amk evladinin nasil olduysa gata'dan askeri hat kullanip arayarak bir sekilde kendisine kaydiran bizim bascavusu ulasmasi ve "beni burdan kurtarın komtanım" diye bascavusa yalvarmasi, bizim bascavusun "yine mi sen amk evladi senin yuzunden hayatimizi sikeceklerdi" diyerek herife bir daha kaydirmasi, sonradan duydugumuza gore adamin ayni gece gata psikiyatride intihara kalkismasi, olaylarin sonunda bu ney amk diyerek bascavusla kis kis gulmemiz.

  • 2004 yılında, gelibolu merkeze 25 km uzaktaki birliğimizden yaklaşık 25-30 tane ikinci dünya savaşından kalma reo kamyonu, ilçe merkezindeki bakım merkezi komutanlığı'na götüreceğiz. onlar da perte ayıracaklar, jilet yapacaklar, çarpışan araba oynayacaklar artık canları ne isterse.

    küçük bir sorun var ki araçların büyük kısmı yıllardır hurda garajında çürümüş halde, hiç çalışmamış ve bakımsız. çoğunun frenleri tutmuyor, lastikleri patlamış, koltukları ve camları yok. üstüne üstlük bir çalıştırabilirsek af edersiniz ama hayvan gibi de benzin yiyecekler.

    tabi ki, bu hurda araçların gider hale gelebilmesi için 5-6 asker ile bölük asteğmeni olarak ben görevlendiriliyorum. görev yazısına göre aşağı yukarı 1 ay kadar süre var. askerde olmasam discovery channel'ın araba modifiye programlarındaki tipler gibi "dostum lanet olsun, bu kadar sürede yetişmesi imkansız, bu çılgınlık" diyeceğim, elimdeki üstüpüyü fırlatıp trip atacağım ama, biliyorsunuz, askerlikte mantık yok. bir de bölük komutanım şahane bir adam, bir şey diyemiyorum.

    neyse gece gündüz çalışıp araçların birçoğunu toparlıyoruz, çalıştırabildiklerimizi taburun arkasına sıralayıp numaralandırıyoruz. bazı araçların içine kedi köpek yavrulamış, kuşlar yerleşik hayata geçmiş, onlar için bölükte yuva yapıyor bazı askerler, dört koldan çalışma var, şafak çabuk atıyor keyifler yerinde.

    teslim günü geliyor ve 1 tanesi hariç tüm araçları iyi kötü kullanılabilir hale getiriyoruz. kalan son aracın ise frenleri tutmuyor, şoför koltuğunda itibaren egzozu yok, alttan ateşler saçıyor ama dahası koltuğu yok. asker, frensiz aracı, metal tellerle kamyona bağladığımız bir tabureye oturarak sürecek, ve aşağı bakınca hem yol hem de egzozdan çıkan alevler görünecek. araç komutanı benim ve elimdeki 20 lt'lik damacana ile egzozu soğutup olası bir durumda, işte fren tutmama, yangın falan, nasıl yapacaksam müdahale edeceğim.

    bütün araçlar taburun kapısının önünde sıraya giriyor ve 25 km'lik saros körfezi manzaralı yolculuğumuza başlıyoruz. hurda kamyon konvoyunun en arkasında biz varız, bizim arkamızda ise sadece tabur komutanının jipi ile gelen bir acil durum bakım ekibi var. gelibolu'nun girişine kadar sadece 1 kere bolayır civarında yoldan çıkıp geri girerek kazasız geliyoruz, ben arada damacanadan egzoza su döküyorum, duman oluyor ortalık falan baya aksiyonlar olaylar. yoldan çıktığımız yerde, kurusun diye ay çiçeği çekirdeği sermişler, birkaç avuç alıyoruz, film izler gibi gidiyoruz.

    sağ olsunlar, gelibolu'nun girişinden bakım komutanlığına kadar yollar kapatılmış ama büyük kısmı yokuş aşağı olan bir yolu inmemiz gerekiyor. yokuşun başında önümüzdeki freni tutan kamyonun tamponuna çarparak yapışıyoruz ve bütün caddeyi arada refüje de sürte sürte iniyoruz.

    zar zor güç bela da olsa kazasız bir şekilde vardığımız bakım komutanlığının nizamiyesinden de teğet geçerek giriyoruz. şoför askerim, park etmiş reo'lardan birini beğeniyor, "komutanım şuna çarpıp duralım mı?" diyor, kırmıyorum çocuğu, zaten başka türlü duramayacağız, çocuğun şafağı da kalmamış, son isteğini yapıyorum.

    çarpmanın etkisiyle bizim arabanın kapıları da açılmıyor artık. olmayan ön camdan çıkıp akrobatik bir şekilde ön kaputtan yere atlıyorum ve tabur komutanına selam veriyorum. tabur komutanı tebrik ediyor, korhan üsteğmenimle kucaklaşıyoruz. guruluyuz, olmaz denileni başarmışız, içimiz rahat artık. üstümü çırpıyorum. ve bir sonraki macera için yemekhaneye doğru giderken ufukta kayboluyorum.

  • bir onbaşının liderliğini görmek.

    adana yüreğir ile karataş arasında yolun herhalde tam ortasında doğankent diye niye var olduğunu sakinlerine sorsak mantıklı bir cevap alamayacağınız bir belde bulunur. 90'lı yılların başında doğankent jandarma karakolu da yolun karataş'a bakan yüzünde tarlalara sırtını dayamış, beyaza boyanmış alçak tuğla duvarlı ve iki üç göz odadan ibaret bir yapıydı. tam bir köy karakolu gibiydi. 20-30 er erbaş ve bir kıdemli bçvş komutanlığında dört astsb ile tesis edilmişti. o bölge çukurovanın tam da coğrafi merkezine denk geldiğinden karakolun etrafı da göz alabildiğine dümdüz bir araziydi. etrafta dağlar ormanlar gibi düşman unsurun saldırı yapmasını kolaylaştıracak bir şey olmayınca oradan da klasik askeri anlayışa göre bir olay beklemiyorsunuz. empati de kurunca lan kim doğankent karakoluna ne yapsın diyorsunuz.

    ama yaptılar. malesef.

    yanılmıyorsam 1993 yılında bir yaz gecesi, geceyarısına yakın ve geçkin saatlerde karakol bir anda çapraz ateşe alınıyor. etrafta doğal bir yükseltiyi bırak yüksek bir bina bile olmadığı için ağır silah kurmadan 10 veya daha az sayıda terörist doğu batı istikametinde ellerindeki yalnız kaleşnikoflar ve el bombaları olduğu halde saldırıya geçiyor. gecenin sükuneti sürerken birdenbire çapraz ateşe başlıyorlar. karakolda o güne kadar doğru düzgün silah ateşlemiş tek bir asker bile yok. zaten doğankentteki bütün olay tarlalarda esrar var mı diye bak - yol kes idari arama yap - "kocam beni çok dövüyor söyleyin az dövsün" diye karakol ziyaret eden hanımlardan ifade al ekseninde gerçekleştiği için bu birdenbire gelen silahlı saldırı karakolu paniğe sevkediyor.

    karakolda bir adet mg3 var onun dışında alay komutanının da deyişiyle içerde "bi bok yok". cendermeler can havliyle mg3ü iki şeridiyle beraber çatıya kuşların yuva yaptığı mevziye çıkarmaya çalışıyorlar. silahını kapan dışarı kendini atıp duvar dibine mevzi almaya çalışıyor. herkes don atlet, duvarlara kolonlara camlara habire mermi isabet ediyor ve ilk bir iki dakikada karakol buna hiçbir karşılık veremiyor.

    çapraz ateşe girmek tüm pusu senaryoları arasında kendinizi en bulmak istemeyeceğiniz, yaşama şansınızın karşılık verme / düşmandaki ağır silah sayısı / ne kadar yakın oldukları / hava şartları gece karanlığı gibi bir çok değişkene bağlı olarak en hızlı azaldığı durumdur. çapraz ateşi kırmanın tek yolu da gökten ejderhalarınız yardıma gelmiyorsa üstün ateş gücüdür. pusuya girenler pusu atanlara bunaltıcı bir volümde mermi yağdırmayı başarırlarsa kafayı kaldırıp durum değerlendirmesi yapabilir, insiyatifi ele alabilir, oradan çıkmak için manevraya girişebilir. yapamazsanız oraya yapışır kalırsınız. burnunuzu bile çıkaramazsınız. bu zayıflığı da düşmanlarınız farkederse yaklaştıkça yaklaşırlar ve birden el bombası menziline girersiniz. sonrası felaket.

    doğankent karakol komutanı astsb bçvş karakolda yattığı ve o sırada orada bulunduğu halde odasının delik deşik olması yüzünden can derdine düşüyor. silahı elde yatağının yanına çöküyor ve orada kalakalıyor. karakolu kendi haline bırakıyor. diğer astsubaylar da izinli. erleri yönlendirecek kimse yok ortalarda. böylece karakolda tam bir cehennem senaryosu hüküm sürüyor. ve teröristler bunu da çok geçmeden farkediyor. ateşi yoğunlaştırıp yaklaşmaya başlıyorlar, silah sesleri gitgide yakına geliyor.

    bu sırada en olması beklenmeyen şey vukua geliyor ve erbaş arasında bir çocuk öne çıkıyor, beyaz atleti şortu ile diğerlerinden ayıramayacağınız elinde g3'ü ile duran bir uzun dönem asker. ateş sürerken kaos esnasında kafasını parapetin üzerinden kaldırıp kendince durum değerlendirmesi yapıyor. bir onbaşı bu. 20 yaşında. kafasının üzerinde vızıldayan mermilerden bir gram çekinmiyor. atış ve yaklaşma noktalarına üstünkörü bir bakıp başlıyor emirler yağdırmaya. -"hüseyin sen şu duvara koş", -"selim sen şu noktayı tara", -"kadir sen her otuz saniyede bir aydınlatma mayını at önümüzü görelim", -"mg3 sen şu alanı tara, sırtımızı temin et" diye bağırarak duvarın ardında ayağa kalkıp bizzat kontrollü bir atışa başlıyor. bunu gören erler korkularından silkiniyorlar. o ana kadar ne yapacaklarını bilemeden titreyen er-erbaşlar birden arkadaşlarından gelen kendinden çok emin ve otoriter bir edayla verilen bu emirleri hiç sorgulamadan hemen harfiyen uygulamaya başlıyor ve hayatında 3 mermiden fazlasını atmamış olan başlarında komutanları olmayan bu çocuklar bir anda inanılmaz bir savunma duvarı oluşturuyorlar. kendi başlarına... askerliğin pratiğine dair fikirleri olmayan askerler korkunç bir ateş volümü yakalıyorlar. onbaşı o kadar doğal bir liderlik sergiliyor ki çatışma on oniki dakikayı geçince atış yoğunluğunun azalmaması için koruma ateşi desteğinde malzemeliğe iki arkadaşını gönderip mermi ikmali falan da yaptırıyor. ateş altında kendine komando binbaşı diyenlere taş çıkartırcasına karar veriyor, uyguluyor, sevk ediyor. savaş alanını domine ediyor herif. teröristler de bakıyorlar ki işin rengi değişmeye başlıyor, komando unsurlarının karakolda olduğunu falan düşünüp, aynı zamanda mermileri de azaldığı için çatışarak çekilip kaçıyorlar. sakızlı hacıali istikametinden tarsus tarafına doğru fıyıyorlar. daha bildik bir tabirle "gece karanlığından faydalanarak" gidiyorlar. ama öğlen güneşi altında kaçsalar da kovalayacak kimse yok zaten.

    sonra ertesi gün oluyor.

    raporda doğankent bütün gece çatışmış ölü yaralı yok diyorlar. başçavuş silah sesleri kesilince odasından çıkıp telsizle yardım istemiş. yardım gelince de erlerin ifadeleri doğrultusunda hemen göz altına alınıyor. bilahare bir buçuk yıl kadar süren bir mahkeme süresince "korktum" diye kendini savunuyor. askeri hakim heyeti de korkmanın insani bir duygu olduğu yönünde emsal bir karar alıyor. bçvş ceza almıyor ama meslekten de ilişiğini kesiyorlar.

    il j. alay komutanı karakoldaki kurşun deliklerine bakıyor. yaklaşık 1000-1200 mermi isabeti var. karakolun her yeri isviçre peyniri gibi olmuş. 45 dakika bir saat boyunca erlerin neler yaptıklarını dinliyor. tüm erler tek bir onbaşıyı işaret ediyorlar. bizi o sevk ve idare etti komutanım diyorlar.

    jandarma albay onbaşıyı karşısına alıyor. hikayeyi bir de ondan dinliyor. zira o onbaşı olmasaydı bir ihtimal o gün gazeteler 30 şehit haberi yazacaklardı. şans. albay da biliyor ki o gün herkes şansa kurtuldu karakolda. ve oraya zorunlu askerlikle getirilmiş, aslında o işi kariyeri olarak yapmayan, yapmak istemeyen bir güruh içinde tam da ihtiyaç anında bir doğal lider çıkması ne büyük bir şans.

    - nerelisin sen onbaşı?
    - izmirliyim komutanım.
    - ne iş yapıyorsun?
    - kunduracı kalfasıyım komutanım.
    - karakolu bütün gece savunmuşsunuz evladım, bizzat sevk ve idare etmişsin. hiç korkmadın mı?
    - korktum komutanım.
    - ee? nasıl başladın ya emir vermeye?
    - kendimi sorumlu hissettim komutanım. en rütbeli bendim.

    onbaşı teröristlerin nerelerden geldiklerini, ne tip silahları olduğunu, malzemeliğin kapısını nasıl kırmak zorunda kaldıklarını anlatır. o anlattıkça zabitan heyeti dinler. adana'nın ne kadar rütbelisi varsa bu kunduracı onbaşının sözünü kesmez. karşısında da oturmazlar. lider yetiştirilenlerin lider doğana bir yerde saygılı olması da böyle insanın içine çok işleyen bir manzaradır. sanki bütün o üniformaların, maskelerin ardında askerliğin daha antik koduna şahit olmak gibidir bu. nihayetinde askerlik kahramanlık mesleğidir. arada gerçek kahraman da görürsünüz. bu onbaşı gibi.

    bilahare doğankent karakolu hemen tadilata girer, dört makineli tüfek bir zırhlı araç ile takviye edilir. astsb yerine bir de üsteğmen atanır ve kahraman onbaşı önünde kalan 90 günlük askerliğini yapmaz. hemen o gün terhise hak kazanır. kendisine verildiğini çok nadir gördüğüm kırmızı tezkere yazılır ve bunu 6. kolordu komutanı korgeneral bizzat eliyle takdirnamesiyle beraber imzalar.

    bu onbaşıların çoğunlukta olduğu bir ordu yaratmak yerine onları kırmızı tezkerelerle eve erken gönderip yola katırlarla devam etmek de sanırsam bize has bir ironidir.

  • nato aco yerleşkesindeki devasa marketin müdavimi olmak. öyle bir carrefour ki 29 üye devletin yerel marketlerindeki her ülkeden her ürünü getirmeye çalışıyorlar ki yurtdışı görev yapan nato personeli evlerini daha az özlesin. bu kadar farklı çeşitte her ülkeden ürünü klasik market raf sistemiyle çözmek zor olacağı için yanyana aynı ürünü koymuyorlar bile. tam bir eu + amerika + kanada marketler karması. burayı gez gez bitirememek.

    yine bir gün gezerken nerden geldiği belirsiz bağrışmalar yükselmesi. aha alliance birbirine girdi diye düşünürken kavganın içinde türkçeye benzer bir tını yakalamam. kulak kabartınca genç bir sesin "neeamuğa koyim yaa" gibi hayret + rahatsızlık karışık bir şekilde bağırdığını duymam. sepeti arabayı bırakıp sese doğru yardırmam.

    olay yerine vardığımda çok ilginç bir enstantane görmek. amerikalı zenci insan azmanı bir asker birkaç kişi tarafından tutuluyor ve aynı anda "thats racist!" diye ortalığı velveleye veriyor. diğer tarafta eşofmanlarıyla alışverişe gelmiş -görünüşe göre de saldırıya uğramış- türk astsubayın olaylara anlam verememesi. avusturyalı taş gibi kasiyerle gözgöze geliyoruz o gün gülmüyor bana :( insanlar da arbede görünce toplanmaya başlıyor. sonradan kafama dank ediyor lan bizim astsubay racist olabilecek ne yapmış olabilir ki??

    tam dönüp ne yaptın diye soracakken zenci bir hamle yapıp kasada banttaki bir paketi alıp havada sallıyor ve "yo fuckers.." ile başlayan amansız bir tirada girişiyor. bunu burda satamazsınız sattırmam falan diyor herif. elindeki paketle bir an gözgöze geliyoruz ve o anda her şey yerli yerine oturuyor:

    eti negro

    sonra ayıklıyoruz pirincin taşını.

    ertesi hafta da gymde yine türklerle zenci brolar birbirine giriyor. bu sefer sebep türk subayın ordu demirbaşı kara kuvvetleri komutanlığı siyah terlikleriyle halter basmaya kalkması. kkk harflerini yanyana görüp ku klux klan sanan zenciler yine ayaklanıyor.

  • haftasonu carsidan donerken alinan gazetenin icinden cikan barbie boyama kitabini 1 kisa donem * ve 2 uzun donem olmak uzere uc kisi boyamaya girismek, renk seciminde anlasamayan 2 uzun donemin baya tekmeli yumruklu kavga etmesi.

  • usta birliğindeki görev alınacak karakola daha yeni geçilmiştir. toplamda maksimum 20 asker vardı bizimle birlikte. biz 4 adet kısa dönem asker olarak 2. veya 3. günümüz henüz tam olarak hangi görevde olacağımız belli olmamıştı. karakol komutanı neden bilinmez beni seçti dedi ki;

    - sen karakolda asayişte kal koçum burda bi tane kısa dönem asker olsun
    + emredersiniz komutanım

    neyse bi kaç gün geçtikten sonra karakolun yazı işlerinden sorumlu olan komutanı hemen beni yanına çağırır;
    normalde kendi işi olan olayların bilgisayarlı ortama geçirilip arşivlenmesi işinde ona yardım etmemi ister. bana hemen dedi ki;

    -bak adamım , olaylar bilgi sistemi falan filan bak şunu şöyle giriyosun bunu böyle giriyosun
    + emredersiniz komutanım. (ulan bi bok anlamadım, çok uzun işlemler bi de her olay için uzun uzun giriş yapıyosun, nasıl yapıcam lan ben bunu?)
    - anladın dimi koçum?
    + komutanım anladım da, şimdi siz f klavye kullanıyosunuz, ben hayatta f klavye kullanamam, adımı bile zor yazarım valla, işlerin benim yüzümden aksamasını istemem açıkçası (ne kadar da çakal bir erkek)
    -haa problem değil adamım (elini çekmeceye uzatarak) bende fazladan q klavye var sen çalışırken onu takarsın, akşam işin bitince de bi yere saklar diğerini takarsın tekrardan.
    +em..redersiniz komutanım. (ne bok yiycem lan ben)

    şimdi ulan sadece veri girişi yapıyosan kolay diyeceksiniz ama öyle değil. daha yeni gelmişim, komutanlardan birinin çocuğuna ingilizce dersi veriyorum, bi yandan nöbet tutuyorum, bi de karakol'da asayişte olduğumdan devriyelere de çıkıyorum. bi de üstüne bu angarya iş. kafamı kaldıramıyorum anlayacağınız. bi de bunun üstüne bana kendi işini yaptıran komutan da, bunun rahatlığıyla sürekli dışarıda çay sigara keyfi yapıyor.

    arkadaş bu işten nasıl sıyrılmam gerek diye günlerce düşündüm düşündüm, sonra karakolda birinin yasak bir şey yakalatmasını bekledim. beklediğim gibi de oldu dingilin biri 2 gün sonra telefon yakalattı. bizim bölükte biri bir şey yakalattığı zaman, 1 gün sonra sabah içtimanın ardından mutlaka koğuşta arama yapılırdı. buna güvenerek bana verdiği q klavyeyi normalde fazladan kürdan bile durmaması gereken kendi dolabımın tam ortasına yerleştirdim. öyle mal gibi kablosuyla beraber duruyo. tahmin ettiğim gibi sabah arama da oldu. şimdi biz içtimadayız. bölük komutanı ve 2 astsubay da koğuşta arama yapıyor. biz de binanın tam altında dizilmişiz. bunlarda koğuşta telefondur şarj aletidir çakıdır, esrardır bir sürü şey bulup topluyolar. sonra bölük komutanı camdan bize bakarak elinde tuttuğu telefonu gösteriyo;

    - kimin lan bu telefon!??
    + (ses yok)
    -bu bıçak kimin lan?? onu yakalarsam var ya
    +(tabiiki ses yok, bıçağı kim sahiplenir ki?)

    - ulan hepsini anladım da bu klavye kimin lan!!??
    +(ses etmedim)
    -19 numaralı dolap kimin oğlum söylesenize
    +binim kımıtınım (bir adım öne gelip, hiç dünyadan haberi yokmuşçasına, sevimli bir modda)
    - oğlum senin dolabında klavyenin ne işi var?
    +ııı kımıtınım x komutanım bana dedi ki, sen şu şu işleri yap, f klavye kullanamadığımdan da bana q klavye verdi, ben de yanlışlıkla orda unutmuşum, özür dilerim komutanım bir daha olmaz.
    - lan x !! sen askerlere kendi işini mi yaptırıyosun? (bi anda çok sinirlenerek)

    x de hemen şok içerisinde,"ııı komutanım hayır arkadaş bana yardım ediyodu, işleri ben yapıyorum aslında." bunun üstüne bölük komutanı da rütbelilere dönerek;

    -bir daha askerlere kendi işinizi yaptırdığınızı görmiycem !!!

    o sırada fonda şu müzik çalar ve ben hariç kimse duyamaz.

    o günden sonra karakoldaki hiç bir komutan çakmak bile istemedi ya lan benden, bütün gün devriye yoksa gazinoda oturmaya başladım, bırak beni diğerlerinden de bi şey istememeye başladılar. dışarıda çay sigara yaptık sürekli. askerliğim daha rahat geçmeye başlamıştı. insan zorda kalınca kafa entrikaya çalışmaya başlıyo. onlar da benim damarıma basmasaymış.