2008 yılında çanakkale 'de kurduğumuz kampta gerçekleşen 57. alay vefa yürüşüdür. sabah kahvaltıda buğday çorbası ve bir parça ekmek yedikten sonra saçımıza kına yakılmıştı. toplamda 25 km'ye yakın bir mesafe katetmiştik o gün. aynı yıl anzak koyu'nda şafak ayini'ne de katılmıştım ben. çok farklı bir duyguydu...
sözlükçülerin en uzun yürüyüşleri
-
-
eylül 2016, kurban bayramı ama biz havalimanı projemizi açıp, sorunsuz teslim etmek için evimizden binlerce km uzaktayız.
günde ortalama 18 saat sahadayız, herkesin adımsayarları açık, kampa dönerken arabada bakıyoruz benimki 40-42 bin adım arasında değişiyor. çıktığım kat da 40-50 arası...
son gece güvenlik taraması için tüm binayı boşaltıyorlar. sadece ismi alınan kişiler kara tarafı ana terminal girişinde bekleyecek. ben de hava tarafından sorumlu kişi olarak listedeyim.
karşılıklı 15’erden 30 gate var ve en uçta da bir otel. geceyarsına doğru adım sayıma bakıyorum 42 bin, çıktığım kat 51.
ayağıma bir numara büyük aldığım ayakkabılar artık sıkmaya başlamış, bacaklarım taşlaşmış, omuzlarımı biraz geriye atmaya çalıştığımda acı çekiyorum, boynum sağa sola dönmüyor, gözlerim kan çanağı ve hep yanıyor. ama iyiyim. çünkü tam da o sıralar özel hayatımda bir yıkım var ve ben hem bedenen hem kafa olarak o kadar yoruluyorum ki o yıkımı düşünmeye mecalim kalmıyor. daha da güzel o anda yıkmıyorum, yapıyorum.
birazdan işimiz bitecek ve uyumaya gideceğiz diye düşünürken adım anons ediliyor. otel bloğunda bir sorun olduğu ve oraya gitmem gerektiği söyleniyor. yani binanın en ucuna. güvenlik taramasından geçmiş, temiz denilen bölüme geçeceğim için iki kgb polisi ve iki k9 bana eşlik edecek. üstümü aramak istiyorlar ama kadın polis olmadığı için vazgeçiyorlar. sorun olan yere varıyoruz, sorun falan yok. yorgunluktan sinirlenememek diye bir şey varmış, o gece tecrübe ettim.
aynı yolu tekrar dönüyoruz. o gece nasıl bitti, kampa neyle döndük, yatağa nasıl gittim hatırlamıyorum ama uyandığında bakıyorum 52 bin adım atmışım yani yaklaşık 40 km yürümüşüm.
çok yorulduk ama açılışı yaptığımızın ertesi günü yaptığımız havalimanından uçmak harika bir duyguydu. sırf o his için aynı yolları tekrar yürümem gerekse hiç tereddüt etmem, yine yürürüm.