sözlükçülerin asla affetmeyeceği tek insan

  • çocukken en nefret ettigim kisi koye gittiğimizde surekli anneme laf sokan, babamiz öldü diye bizi hor goren amcamin karısıydı..annem tarladan misir koparsa, muhakkak gelir sofranin basinda durur " cok misir kırmayın, bitirmeyin misirlari" diye laf soylerdi..bu arada tarla bizimdi ama biz istanbul ' da yasadigimiz icin onlar ekerdi biz de yazin yerdik..burada zamaninda yazmıştım hatta cok mesaj gelmisti..babam ölünce yengem anneme " çocukları birak kocaya git" demis annemden dayak yemisti..

    simdi çocukken nefret ettigim o yengem alzeimer hastasi , kimseyi tanimiyor ve yatalak oldu..butun gun dogru duzgun bakan yok diye tek basina bir odada tavana bakarak yatıyor..

    bu sene köye gittiğimde yanina gittim..gozlerinin taaa içine baktim.." yenge beni tanidin mi? ben kelebek" dedim..bos gözlerle bana bakti..
    " yenge yaaa nasil tanımadın benim kelebek " dedim.. gözleri bir an parladi ve
    rahmetli annemin ismini söyledi.. " o da geldi mi istanbul' dan" dedi. iste o an ben dagildim, bittim..aglamaya basladim...yenge dedim "annem de gitti, abim de, beni biraktilar" dedim..ona sarilip aglamaya devam ettim..

    iste sevgili dostlar hayat boyle hic kimseden nefret etmeye gerek yok..kimin ne olacagini allah bilir. affetmeyip kendinize yük edinmeyin. affedin ve hafifleyin..