2011'in bir pazar günü öğle vakti yurdun çalışma salonuna geçmiş, masaya eskizi yapıştırmış çizim yapıyordum. tam çizim yaptığım esnada, yurdun temelinde sanki bir titreşim makinesi varmış gibi bina sallanmaya başladı. çatlayan kolon-kiriş altları, tavandan dökülen sıvalar, kırılan cam parçaları arasından panik dehşet ve korku içinde kendimi bir çalışma masasının altına attım iki elimi başıma koydum ve o gün ölmemek için dua ettim.
7.2'lik van depremini yaşadım.
sözlükçülerin ölüme en çok yaklaştığı an
-
-
eski kayinpeder, kizim ve ben sofradayiz. kayinpeder habire bir seyler anlatiyor, anlatiyor, anlatiyor. dinlemek istemiyorum, nefret ediyorum ondan, sesi bile beni delirtiyor -ki o donem bizimle yasiyor; yaslidir diye ben cagirmisim ustelik. sesi kesilmek bilmiyor. yemek yiyoruz ve onun soyledigi bir seye itiraz etmek icin agzimi aciyorum. once derin nefes alip sakinlesmek ve oyle konusmak istiyorum; ama...
nasil oldugunu anlayamadigim bir sekilde hık diye kaliyorum, lokmam bogazimi kapatiyor. nefes alamiyorum, veremiyorum, panige kapilmamaya calisiyorum. kizim karsimda korkmasin istiyorum, ama yok. bogulmak uzereyim. kendimi yere atiyorum, kollarimla gogsume, sirtima vurmaya calisiyorum. fayda yok. en son allah'a sigindigimi hatirliyorum, "noolur kizimin gozleri onunde olmeyeyim."
sonra birden nefes almaya basliyorum. sakinlesince kalkiyor ve yerime oturuyorum. bu sure icerisinde, kendimi yere attigim an dahil, kayinpeder kipirdamiyor bile yerinden. ben oturunca anlatmaya devam ediyor, sormuyor ne oldugunu. kizim kalkip kucagima geliyor, onu opuyorum.
ben bu yuzden pek buyuk lokma yiyemem, hap vs yutamam cok.