otuz yaşından sonra zamanın hızlanması

  • vardır böyle bir şey. arkadaş sabah güne başlıyorum hiçbir şey yapmasam bile bir bakıyorum akşam olmuş. dün gittik diye hatırladığım bir yere bakıyorum geçen hafta gitmişiz, en fazla üç beş gün geçmiş dediğim olayın üzerinden bir ay geçmiş oluyor. nasıl oluyor anlamıyorum ama otuz yaşından sonra hiçbir şey anlamadan zaman tükeniyor. hayat ırmağının en şiddetli akan kısmındayız galiba. alabora olmasak bari.

    zaman geçmesin diye özellikle hafta sonları sabahtan akşama kadar evsizler gibi dışarıda orada burada takılmaya başladım. hafta içi iş çıkışı eve gitmeden dışarı atıyorum kendimi. eve gidince gün daha çabuk bitecek, hiçbir şey yapmadığım için zaman daha hızlı ve hiçbir şey anlamadan geçecek gibi geliyor, hiç eve giresim gelmiyor. yine de akıp gidiyor namussuz.

    edit: ikinci paragraf eklendi.

    edit2: 20li yaşlarda da hızlı geçiyor diyen olmuş. hatırlıyorum 20li yaşlarda 12'den önce uyanmazdım, hatta üçe dörde kadar uyuduğumu bile hatırlıyorum yine zor biterdi gün. şimdi günü daha çok hissetmek için pazar günü bile erkenden kalkıyorum lan. sabah 9'dan sonra kalkınca siktir gün bitti diye tedirginlik basıyor. 20likler şükredin bence*