ankara'da bulunan çok özel bir okulda eğitim vermiştim. o okulu özel kılan akılli tahtalari, saçma sapan isimleri olan eğitim modelleri değildi. oradaki ufaklıkların hepsinin losemiden kurtulan;onu yenmeyi başaran çocuklar olmalarıydı. öğrenmeye öyle hevesliydilerki..ögrenemem diye de korkmuyorlardı. neden korksunlar? onlar lösemiyi yendiler. orada yaşadığım duygu dolu anları kısa bir yazıyla anlatmak mümkün degil ama o okulda daha çok cocuk olmasını istiyorum. daha cok losemili kardeşimiz hayata gozleri umutla baksin istiyorum.
o yüzden (bkz: up)
edit:imla